Παιδιά σηκωθείτε...

...να βγείτε στους δρόμους!

Και επαναλαμβάνω την κακία μου στο twitter: Πάρτε και τον καναπέ μαζί σας εν ανάγκη!

Μια ακόμα βδομάδα με απεργίες. Εχμ...συγγνώμη. Μια ακόμα εβδομάδα που βυθίζουν το μέλλον μας στο απόλυτο μαύρο και ο κόσμος φωνάζει ....και δεν έχουμε και ΜουΜουΜουυυυ.

Αριστερή είμαι, αλλά είμαι και ρεαλίστρια. Βασικά, σε ό,τι αφορά πλέον στην Ελλάδα, τείνω στον πεσιμισμό. Κρίμας γιατί τόσα χρόνια πάλευα να γίνω οπτιμίστρια (γενικά) αλλά πια το βλέμμα προσπαθεί να πιάσει τον πάτο στο απύθμενο πηγάδι κι όχι την άκρη του ορίζοντα στο ηλιοβασίλεμα.

Λοιπόν, απεργίες! Οφείλω να σας πω, ότι πολλές φορές έχω αναθεματίσει απεργούς. Ειδικά τον Μ.Μ.Μ. που βρίσκουν και κάνουν στάσεις εργασίας στις εξεταστικές πάντα. Και μιλάω για τις στάσεις εργασίας, γιατί οι κύριοι καθηγητές μας θεωρούν ότι μπορείς να ρθεις απ'τις 8 το πρωί στη σχολή και να φύγεις 7 το απόγευμα για να δώσεις ένα μάθημα στις 2 το μεσημέρι. Ααααα. Πρόβλημά σου. Και θα μου πεις, οι καθηγητές μου φταίνε που είναι ανάλγητοι. Αν έχανες κι εσύ μαθήματα έτσι πολλάκις, θα σου 'φταιγαν κι οι απεργοί από ένα σημείο και μετά. Trust me (I'm an engineer to be).

Θυμάμαι παλιά, όταν ήμουν παιδί, σε κάτι απεργίες, ρώταγα την ιδιωτική υπάλληλο μήτηρ μου "Μαμά εσύ γιατί δεν απεργείς;" "Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν απεργούν παιδί μου.". Και φανταστείτε, η μαμά μου δούλευε κάτω από δημοκρατικές ή έστω από τις δημοκρατικότερες συνθήκες που μου έχουν περιγραφεί ποτέ. Κι αν και φυσικά θα είχε αιτήματα να απεργήσει γι'αυτά κι αν και αριστερή-αριστερήηηηηηηηηηηηηηηηη, "οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν απεργούν παιδί μου".

Ότι απεργούν οι δημόσιοι, απεργούσαν και απεργούν, το έχουμε διαπιστώσει. Ή τουλάχιστον απέχουν στις απεργίες, τώρα αν κατεβαίνουν στους δρόμους.... Κάποιοι κατεβαίνουν. Και μπράβο τους! Και πλέον, και οι ιδιωτικοί δεν έχουν επιλογή παρά να κατέβουν κι ας διακινδυνεύουν πολλά. Και φυσικά, εδώ που φτάσαμε, έχουμε και τόσους ανθρώπους που δεν βρίσκονται σε κανένα δίλημμα αν θα κατέβουν ή όχι, αν θα απεργοαποστατήσουν, τους λεγόμενους "ανέργους". Βεβαίως, βεβαίως. Και για να λαϊκήσω (στην τελική, γιατί όχι;), σε λίγο θα 'ναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους διαδηλωτές (μπα, δε λαΐκησα, αυτό το λένε και οι πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις).

Το θέμα και ο προβληματισμός μου, μονίμως, είναι : τι κάνει η απεργία; Τα μέτρα τους, πάντα τα παίρνουν. Ακόμα κι αν κάνουν πίσω, θα τα πάρουν πλαγίως, υπογείως και εμμέσως (βλ. δώρα Χριστουγέννων-Πάσχα που επρόκειτο να κοπούν στον ιδιωτικό, και αποσύρθηκε τότε το μέτρο, και μας μπήκαν 5 άλλες -χειρότερες- καμπάνες). Οπότε, τι πίεση να πω ότι προκαλείται;
Αλήθεια, στα σχόλια -που ελπίζω να με τιμήσετε με αυτά και το λέω χωρίς ίχνος ειρωνείας- θα 'θελα κάποιος να μου εξηγήσει, που εντοπίζουμε την πίεση...

Μπορεί, σε μια άλλη χώρα, με πολιτικάντηδες λιγότερο παραχαϊδεμένους από τους δικούς μας, τα μπαράζ απεργιών να 'χαν μια ουσιαστική σημασία. Μπορεί με την πίεση να 'πέφταν μέτρα, να κινητοποιούνταν να βελτιστοποιήσουν τις αλλαγές, να 'πέφταν καρέκλες και Υπουργεία. Και κυβερνήσεις. Ναι.

Αλλά... ΑΛΛΑ! Εδώ είναι Ελλάδα. Και 'δω έρχεται η απάντηση στην εύλογη ερώτηση "Κι αν δεν απεργήσουμε, τι θα κάνουμε; Θα κοιτάμε με απάθεια; Πρόβατα θα 'μαστε;" (οκ, δεν ήταν μία ερώτηση :P ). Μα φυσικά να απεργούμε (έστω και για την ψυχή της μητρός μας) αλλά να ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΚΙΟΛΑΣ. ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ (και στ'αλήθεια τσιρίζω τώρα που γράφω) ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΤΕ Ό,ΤΙ ΝΑ ΝΑΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΖΗΤΑΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ;  Ουφ!

Δε με νοιάζει αν το λένε Σαμαρά ή Κανάκη αυτόν που μας παίζει σαν μπαλάκι του τέννις με ρακέτα την "κρίση". Με νοιάζει που είναι κι αυτός ένας που μας έφερε ως εδώ. Και η επιλογή του λαού να τον φέρει στην εξουσία, ή τέλος πάντων να τον ημι-φέρει, και να τιμωρήσει (εντελώς όμως τιμωρήσει) τους προηγούμενους επίσημους χασάπηδες, μας οδήγησε στο να μας κυβερνούν αμνοί (μμμμμμμμ καλά) και χασάπηδες παρέα. Α! Και ο Κουβέλης (να μαζεύει τα αίματα με τη vileda).

Και δε με νοιάζει, αν η εναλλακτική ήταν ο Τσίπρας. Δε με νοιάζει πως θα έλεγαν την εναλλακτική, αρκεί να υποστήριζε τη διαβίωση ( δε μιλάω καν για συμφέρον πλεόν) του λαού (αλλά μακριά από οτιδήποτε ρατσιστικό...βλέπετε, δεν αντέχω καν να πιάσω αυτό το θέμα, πονάει πολύ) .

Λέει ο Σάμυ, δε θα κόψει άλλο μισθούς και συντάξεις. Όταν τα 'λεγε ο Τζέφρυ, μου 'βγαινε ο καφές απ'τη μύτη. Τώρα είναι σαν ένα αστείο που κάποτε είχε πλάκα και τώρα έχει φτάσει επίπεδα Σεφερλή.

Και τελικά, όταν μας δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουμε, με μια ψήφο, γιατί το κάνουμε λάθος; Συνεχώς και συνεχώς. Ξανά και ξανά!!! Και να πω και το άλλο: λαοθάλασσα στο Σύνταγμα οι διαδηλωτές, λαοθάλασσα όμως και στις προεκλογικές στο Ζάππειο (ή όπου τεσπά τα μαντρώνουνε τα πρόβατα). Δηλαδή, θα μου πεις, ότι (αν εξαιρέσουμε τα ΔαπιτοΠασπιτάκια και τους λοιπούς αυτούς, μακριά από μας όλα αυτά, αριστερά, δεξιά και κεντρώα) αυτοί που μαζεύονται, χειροκροτούν τον αυτοκράτορα και κουνάν χαρωπά τα ζημαιάγκια, δεν είναι οι ίδιοι που διαδηλώνουν (σοφά) για το δίκιο τους την άλλη μέρα; Γιατί, οι των συμφερόντων εφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες, σε προεκλογική του Μπένυ, δε νομίζω να γίνονται ένα με το πλήθος. Άρα είναι απλός και πονεμένος κόσμος που βλέπουμε στα πανοραμικά πλάνα. Και κάπως έτσι, παραχαΪδεύουμε τα παιδιά αυτά, και όσο κι αν διαδηλώσουμε μετά, ξέρουν ότι πάλι θα πάρουν την ψήφο τους. Κι αν αυτή η ψήφος μια φορά παραστρατήσει, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικιά τους θα 'ναι.













My job here is done...