Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί, πάνω στη Γη, σε χρεοκόπημα.

Κατ'αρχάς, αγαπημένοι Αμερικανοί αναγνώστες μου (έχουν πάει ταξίδι οι Ουκρανοί και Γερμανοί φίλοι μας NYC φαίνεται - παιδιά δεν κάνω πλάκα, τα στατιστικά μου είναι ό,τι να 'ναι), να σας πληροφορήσω ότι ο κόσμος δεν τελείωσε!

Ναι, ναι καλώς διαβάσατε. Ζούμε. Δεν καήκαμε, δεν πνιγήκαμε, δεν μας κόπηκε το ρεύμα κι ούτε η ανάσα. Μετεωρίτες δεν έπεσαν, καλσόν δε σχίστηκαν και γενικά, όλα καλά. Περίπου δηλαδή. Καλά δε τα λες, αλλά δεν ήρθε η συντέλεια, ακόμα.

Δεν ξέρω τι θα κάνετε, τρέξτε, ψάξτε, googlάρετε ανηλεώς μέχρι να βρούμε την επόμενη Προφητεία του Τέλους που θα μας δώσει κουράγιο να σκεφτόμαστε "Έλα μωρέ, εδώ ο κόσμος τελειώνει κι εσύ σκας!".

Ναι αγαπημένε αναγνώστη (θα έλεγα ακροατή αλλά πάει καιρός από τότε που έκανα ραδιόφωνο (ιντερνετικό) ή έγραφα μιλώντας στον εαυτό μου), γιατί ήμασταν κάπως πιο ...αισιόδοξοι όταν ο κόσμος τέλειωνε. 100% απαισιόδοξοι οι Έλληνες πολίτες, λένε οι "έρευνες", ενώ οι Ισπανοί είναι μες στην τρελλή χαρά, οι αναίσθητοι, μόλις 98%.

Τώρα που είπα Ισπανία... Χαβιέεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε, έλα λίγο:


Πείτε με κακιά, αλλά τούτος μιλάει καλύτερα τα ελληνικά από πολλούς που έχω γνωρίσει ή παρακολουθήσει στο κανάλι της Βουλής. Επίσης είναι και γοητευτικός και ακόμα θα κάνω παράπονα στο φαρμακείο μου που δεν έχει τις παστίλιες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. 1.50 ευρώ νομίζω...αξίζουν. Αν σας φαίνονται πολλά, για κάθε παιδάκι με GAP φετινής σαιζόν που θα έρχεται για τα κάλαντα και που θα το κερνάτε μόνο κουραμπιέ για σπάσιμο (οκ, εντάξει, το παραδέχομαι, είμαι κακιά αλλά κι εμένα μου το 'χουν κάνει και να σας πω την αλήθεια, δε μ'αρέσουν οι κουραμπιέδες), βάλτε στην άκρη 20 λεπτά του ευρώ. Μέχρι το τέλος της καλαντοπερατζάδας, θα 'χετε μαζέψει κάνα 5ευρω άρα τουλάχιστον 3 τέτοια κουτάκια που θα ενισχύσουν τους συνανθρώπους μας, αλλά πάπαλα οι κουραμπιέδες (τόπο στα μελομακάρονααααααα).

Μιλώντας για Χριστούγεννα, δεν μπορώ να τα αντέξω! Δεν είναι μόνο τα κιλά που βάζω τρώγοντας αηδίες που τις παίρνω "για να 'χω κάνα κέρασμα στο σπίτι" (ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΩΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΩ), είναι αυτή η πιεστική ανάγκη να χαρούμε σώνει και ντε. Το "καπιταλιστικό παύλα γιορτινό παύλα οικογενειακό παύλα κόκκινο" σκηνικό που για χρόνια κυνηγούσαμε.

 Ακόμα και φέτος που όλος ο κόσμος είναι μαύρος απ'τα προβλήματα, συνεχίζουν κάποιοι ανεκδιήγητοι άνθρωποι στην τηλεόραση και στα υπόλοιπα μέσα να μας βομβαρδίζουν με χρυσόσκονη και στολισμούς και "πως να διακοσμήσετε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι" με τη δικαιολογία ότι δίνουνε χαρά στον κόσμο. Μενεγάκη pleaaaaaase, δε δίνετε χαρά στον κόσμο. Ρώτα τους πως θα το γεμίσουν το τραπέζι... Τώρα θα μου πεις, πιο γεμάτο θα δείχνει με γκοφρέ χαρτί ολούθε γιατί από φαΐ...Ε...

Για το τέλος, θέλω να πω ότι ευχαριστώ το Θεό και την καλή μου τύχη που ζω και σήμερα, που έχω τα αναγκαία, αλλά και να μοιραστώ την αγαπημένη μου γιορτινή εμπειρία:

Αγουροξυπνημένο πρωί παραμονής Χριστουγέννων πριν 6 χρόνια, με την hype μάνα μου να τραγουδάει και να χορεύει κι εμένα κουρνιασμένη στον καναπέ να θέλω απλώς να με αφήσει άλλα πέντε λεπτά σε ησυχία, το σύντροφό της και το -μωρό τότε- γάτο μου να κάνουν αντρικές κουβέντες και τη Μαίρη την Πόπινς στο Mega... Τηγανίτες με λεμόνι, τσάι για πρωινό και γουργουρίσματα, λαμπάκια, κεράκια, χορός, τραγούδι (ε μου κάνει λίγο "καπιταλισ.... ANYWAY). Κι ήταν αυτά τα καλύτερα και τα τελευταία μας Χριστούγεννα με τη μαμά μου.

 IT WAS AWESOME. THANKS MOOOOOOOOOOOOOOM. 

My Patronus-Thought... Supercalifragilisticexpialidocious!!

 Άιλ χαβ ε μπλου Κρισμας γούιθ άουτ γιου 



Χρόνια πολλά, καλή χρονιά, καλά μυαλά κι άλλα πολλά!