500 days of Autumn

500 days of Autumn

Για όσους δεν έχετε δει την ταινία 500 days of Summer, απλώς δείτε την. Όχι, δεν είναι ταινία ακαδημαϊκών προδιαγραφών. Όχι, δε θα σας ταρακουνήσει. Αλλά θα σας δώσει 3-4 ατάκες για να εξηγήσετε τι σας συμβαίνει ή τι σας συνέβη. Είναι από τις ταινίες που γίναν gifs εντός κι εκτός tumblr, που γίναν cover photos, που γίναν συνθήματα, που γίναν μπηχτές.

Στην αποψινή μας εκπομπή, στην εκπνοή του φθινοπώρου, θα αποτερατοποιήσουμε τον πιο μισητό γυναικείο χαρακτήρα σε ρομαντική ταινία, ever. Αυτόν της Summer. Τώρα αν όντως δεν έχετε δει την ταινία, με συγχωρείτε αλλά δεν πρόκειται να κάτσω να σας την εξηγήσω. Έχει 7 βαθμούς και για να γράψω έχω τα χέρια μου εκτός παπλώματος. Gimme a break.

Σε μια πρώτη φάση, η Summer ήταν μια κοπέλα που πέρασε καλά με τον Tom κι ύστερα όταν ένιωσε ότι δεσμεύεται "Είμαστε φίλοι" ή "Δεν είμαι εγώ για τέτοια" ή "Αυτό πρέπει να σταματήσει". Κι ο Tom στα πατώματα και τα γνωστά. Κι αυτή παντρεύεται έναν άλλο, λίγους μήνες μετά. WOW! What a bitch...ή μήπως όχι;

Η Summer είχε εξηγήσει στον Tom από την πρώτη βόλτα τους στο IKEA ότι δεν ενδιαφέρεται για κάτι...σοβαρό. Και μ'αυτό δεν εννοούσε το γάμο (άλλο που κοντά ένα χρόνο μετά παντρεύτηκε έναν άλλο) αλλά τη ...δέσμευση και κυρίως τη συναισθηματική. Βέβαια ήταν η ίδια που τον φίλησε στο φωτοτυπικό απάνω. Κι ο Tom ήδη μέτραγε...καλοκαιρινές μέρες. Ήταν μονόδρομος για τον Tom που η Summer ήταν ήδη συναισθηματική του προτεραιότητα.
Για τη Summer, προτεραιότητα ήταν να περάσει καλά, να ξεπεράσει παλιές πληγές (γιατί η Summer δεν πίστευε στην αγάπη, γιατί της Summer της είχε κάποιος κλέψει την έννοια της αγάπης), να πατήσει στον Tom (γιατί ο ίδιος ξάπλωνε να πατηθεί) για να φτάσει κάτι άλλο.

Πολύ σκληρό κι όμως συμβαίνει γύρω μας, δίπλα μας, μέσα μας. Θεωρητικά ο Tom φταίει. Αποστειρωμένα μάλλον, ο Tom φταίει γιατί ο Tom δε σκεφτόταν, ένιωθε. Το πλοίο είχε σαλπάρει και να ρίξει άγκυρα δε γινόταν. Είχε ανάγκη να βιώσει, η Summer είχε ανάγκη να τραφεί για να δυναμώσει. Συνδέοντάς το με μια παλιότερη ανάρτηση, η Summer ήθελε ο Tom να της φυτέψει ρόδα όσο εκείνη του φύτευε αγκάθια (τι έγραψα πάλι, η διάσημη συγγραφέας...).

Έχει τύχει να γίνω το σκαλοπάτι κάποιου. Βέβαια εμένα δε μου 'χε πει ότι δεν ήθελε σχέση. Μου 'χε πει ότι ήθελε σχέση μαζί μου και κάποια στιγμή αποφάσισε ότι δεν ήταν γι'αυτά. Έχει τύχει να γίνει κάποιος το σκαλοπάτι μου κι εγώ απλώς να κατεβώ γρήγορα τη σκάλα γιατί τρόμαξα με τη δύναμη που ξαφνικά είχα αποκτήσει. Γι'αυτό νιώθω την άμεση ανάγκη, κάπου στην αρχή, να προσδιορίζω το τι θέλω από τον άλλον. Όχι, το "αγοράκι θέλεις να τα φτιάξουμε;" δεν είναι φυσιολογικό για 24 ετών γυναίκα.

Αλλά το "ενδιαφέρομαι για κάτι περισσότερο από κάτι casual" είναι. Αντίθετο ακριβώς από αυτό που δήλωσε η Summer και δέχθηκε βλακωδώς ο Tom. Στην τελική, θέλω να με πάρεις ΤΗΛΕΦΩΝΟ μετά την πρώτη μας νύχτα, και να μην εξαφανιστείς αν όλα πάνε καλά. Ή μετά τις πρώτες 15 νύχτες. Ή αν θες να εξαφανιστείς, τουλάχιστον πες το μου, να μη μαραζώνω άδικα.

Η Summer βρήκε αυτό που έψαχνε; Δηλαδή τι ήταν αυτό που βρήκε στο σύζυγο και δεν το βρήκε στον Tom; Μπορεί τίποτα. Μπορεί απλώς να ένιωσε πιο σίγουρη, πιο θρεμμένη και πιο δυνατή.

 

Μπορεί απλώς να βρήκε ασφάλεια ή μπορεί αν ο Tom είχε τολμήσει, να το 'χε πάρει το κορίτσι (το ανισόρροπο- ααααα να τα λέμε κι αυτά). Μπορεί απλά (ναι, θα πονέσει που θα μας ρίξω σε πέντε δευτερόλεπτα από τώρα, όλους από το συννεφάκι μας) να γούσταρε το σύζυγο περισσότερο. Άουτς. Κι όμως. Μπορεί ο σύζυγος να μην ήταν τόσο ιντελεκτουέλ, να 'ταν πιο βαρβάτο αρσενικό, να 'ταν πιο μπαντας, να να να να, να ήταν λιγότερο...εκεί. Δεν ξέρω πως μερικές γυναίκες τη βρίσκουν με το φτύσιμο. Just sayin.

Μπορεί μια μέρα να ξύπνησε δίπλα στον άλλον, και να σκέφτηκε ότι "Εδώ είμαστε. Αυτό είναι το παραμύθι μου". Γιατί έτσι. Κι αντίστοιχα, καμιά 200αριά μέρες πριν, να ξύπνησε δίπλα στον Tom και να σκέφτηκε ότι δε ζει το παραμύθι που ονειρευόταν από μικρή. Κακά τα ψέμματα. Ξέρεις. Δηλαδή, ξέρεις αν θες να 'σαι με έναν άνθρωπο και να 'σαι εκεί. Και μπορεί να μην είναι ο άντρας ή η γυναίκα των ονείρων σου, αλλά αν σε καλύπτει, αν σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα κι αν σε προσκαλεί να τον/την κάνεις να αισθανθεί όμορφα, ξέρεις ότι θες να 'στε ΜΑΖΙ. 

Invalid! Εκτός κι αν πρέπει ένας απ'τους δύο να μετοικήσει στη Γροιλανδία...

Δεν υπάρχει "Δε μπορώ τις δεσμεύσεις". Υπάρχει "Δεν μπορώ τις δεσμεύσεις μαζί σου".

Γιατί η σχέση είναι μια βουτιά στα βαθιά. Ένα μεγάλο ρίσκο που θα σε βρει αγκαλιά με ένα μπουκάλι κάποια στιγμή. Αλλά αυτή τη βουτιά πρέπει να την κάνεις αν θες να νιώσεις τη θάλασσα να σε αγκαλιάζει... Είναι τρομαχτικό αν σκεφτείς ότι το "άλλο σου μισό" μπορεί αν ξυπνήσει μια μέρα και να ανακαλύψει ότι χρειάζεται κάτι περισσότερο, κάτι άλλο, πιο πολύ απ'ό,τι εσύ. Είναι ακόμα πιο τρομαχτικό το να συμβεί σε εσένα. Αλλά είναι μέσα στο πρόγραμμα...

Για το τέλος, κάτι δικό μου, κάτι προσωπικό που θέλω να γράψω, να το πω, να μου φύγει, να ξεσπάσω, γιατί θα εκραγεί μέσα μου (με την καλή έννοια), μιας που δε θα το διαβάσει, είμαι safe:

Θέλω την επόμενη φορά που θα σε δω, να σε πάρω μια αγκαλιά. Θέλω να θέλεις, και να με κοιτάξεις στα μάτια κι εγώ θα καταλάβω. Δε θέλω να μου πεις αμήχανες βλακείες. Κοίτα με.

ΑΥΤΑ!

Lil' update: Την επόμενη ημέρα από την ανάρτηση, χρειάστηκε να πω "Δεν είναι ότι δε σου βγαίνει τώρα, απλώς δε σου βγαίνει μαζί μου". 

See? It happens sometimes. [1] days of winter.

Φοίβος Δεληβοριάς

Φοίβος Δεληβοριάς

Θα 'ταν κάποια Χριστούγεννα του 20ού ακόμα αιώνα που η μητέρα μου πήρε δώρο στον ξάδερφό μου τον δίσκο "Χάλια". Ο ξάδερφός μου καθυστέρησε να 'ρθει να τον πάρει και κάπως έτσι η ασημί ταινία ασφαλείας έσπασε και το cd έτρεξε στο καλό μας sony cd player. Και κάπως έτσι ξεκίνησε.

Ο Φοίβος ήταν μια μουσική που οι δυο γυναίκες του σπιτιού μου, αγκαλιά με τη γάτα τους, συναντιούνταν σ'αυτή. Η μία λίγο πριν τα 40, η άλλη λίγο πριν τα 10.

Ο Φοίβος μου 'δωσε έναν πατέρα, τον πατέρα του. Για μένα που δε γνώρισα το δικό μου ποτέ. Για μένα που ήθελα ένα ιδανικό να φαντάζομαι.

Κι όταν έχασα τη μητέρα μου, ο "Φώτης" μετατράπηκε σε "Άννα". Κι αχ κι αν θυμάμαι εκείνη τη βραδιά που πρωτοπήγα στο Θησείο με τη μαμά μου. Θυμάμαι ότι μου 'λεγε για τον Θησέα που διάβαζα στο βιβλίο για τη μυθολογία. Και μια εικόνα απ'την Πλάκα: Τα κόκκινα μαλλιά της δίπλα σε μια μπουκαμβίλια. Θα 'θελα να 'ρθω κάποια μέρα απ'το σπίτι, να σε πάω κάπου να δεις θέα στο Θησείο. Να πιεις τσάι. Να μιλήσουμε για άνδρες και να στο παίξω ότι σε ντρέπομαι ξαφνικά στα 23.

Ο Φοίβος, μου 'δωσε το πρώτο καρδιοχτύπι. Όταν ακόμα ξέκλεβα γουλιές μπύρας απ'τη μαμά μου με το πρόσχημα "Μαμά, να δοκιμάσω; Μια γουλίτσα", άκουγα το "Θέλω να σε ξεπεράσω" και τραγούδαγα με πείσμα "Και τι φταίει και το νεράκι που δεν πίνεται". Ναι, ναι. Μικρό σκασμένο. Και κάπως έτσι εδραιώθηκε το έθιμο ΚάθεΦοράΠουΧωρίζωΠρέπειΝαΑκούσωΔεληβοριά.

Στο μεταξύ, προσπαθούσα να καταλάβω τι θέλει να πει ο ποιητής για τα κοκκαλάκια και τα στιχάκια στο "Εκείνη". Και που κολλάει η μάνα του με τη γκόμενα και πως έκανε κι αυτός respawn κι αυτή έριξε τα μούτρα της η κακίστρω και πήγε σε live.
Πάντως δεν είναι τυχαίο πως μεγαλώνοντας όλο και περισσότεροι συνομήλικοί μου ταυτίζονται με αυτό το τραγούδι. Κι απλώς τους συμβουλεύω πως αν έχουν μια καλή μαμά, ας γίνουν πιο ευγενικοί μαζί της κι ίσως το γυναικείο φύλο τους το ανταποδώσει.

Και φτάσαμε πια στην εποχή που εγώ είμαι έφηβη ΡΕ κι αγοράζω και μόνη μου δίσκους απ'το χαρτζιλίκι μου ΡΕ. Και χωρίς να το ξέρει η μάνα μου, πάω κι αγοράζω τον "Καθρέφτη". Και λέω θα γυρίσω σπίτι και θα τ'ακούσω. Αντιθέτως, μου τον ΖΗΤΗΣΕ να τον ακούσει. Πςςςςςςςς Είχα κύρος!
Ομολογώ πως απέφευγα να ακούσω τον μισό δίσκο (γιατί πολύ απλά δεν τον καταλάβαινα) κι έλιωνα τον άλλο μισό. Σήμερα, ακούγοντας τον "Καθρέφτη", ανάβω καπνό και κοιτάζω με ένα άδειο βλέμμα την Καστέλλα. Σα να σου παίρνει τα σωθικά (γίνομαι γλαφυρή, χα;) και να στα βάζει μπροστά σου να τα δεις. Αχ.

Αλλά μας κακόμαθε ο Φοίβος. Δηλαδή την κοριτσοπαρέα. Είχαμε απαιτήσεις στα 14 να είναι οι άνδρες ιδανικά ιδανικοί και να μας τραγουδούν, κατεβαίνοντας τη Βασιλέως Γεωργίου...

Μεγαλώνοντας έζησα, αγάπησα, έχασα, έπαιξα, ξανάχασα, έχασα, έχασα, έχασα. Υπήρξαν έρωτες απόκοσμοι... Ή είδα έρωτες απόκοσμους.

Και πάντα θυμάμαι μελωδίες του. Σε κατσάβραχα με χιόνι να πέφτει γύρω. Σε παραλία το Σεπτέμβρη...

Στις γιορτές που είναι αβάσταχτες. Περιμένοντας μια νύφη να 'ρθει να παντρευτεί, περιμένοντας το καλοκαίρι να 'ρθει. Γράφοντας, διαβάζοντας. Στις χαρές, στις λύπες. Στις Πανελλήνιες (κι ας ήμουν Τεχνολογική). Σε διαδρομές... Σε διαδρομές πάλι. Σε διαδρομές με την κόγξα "τι εννοείς ότι δε θα βάλεις Δεληβοριά; Μα εμείς πάντα ακούμε Δεληβοριά. Όχι, δεν είναι OCD, αλλά δε θέλω να ακούσω Death Metal.".

Σε γενέθλια. Πριν τη μεγάλη γιορτή, λίγο να σφουγγίσουμε το πασαλειμένο eyeliner...

Ο Φοίβος μου χάρισε μια μουσική που πάντα μπορώ να ανατρέξω και να βρω ένα φίλο, ένα τραγούδι να μου μιλήσει στη μεγάλη σιωπή. Για τα καλά και τα κακά. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι αν όσα γράφει είναι αληθινά, θα πρέπει να έζησε μεγάλη μοναξιά μέσα στον κόσμο. Όμως εικασίες δεν επιτρέπονται για έναν άνθρωπο που μόνο σε συναυλίες έχω δει. Απλώς είναι τόσο οικείος.

Σκέφτηκα να γράψω τα παραπάνω ανούσια για 'σας και τρομαχτικά για εκείνον (αν σε ένα παράλληλο σύμπαν διάβαζε όλα αυτά, σίγουρα θα τρόμαζε), γιατί τελευταία είναι το βασικό σημείο αναφοράς μου. Και για να μοιραστώ το εξής φαινόμενο.

Το Bolero ξεκίνησε νέο φιλοσοφικό ερώτημα: Είμαι χάλια γιατί ακούω σε λούπα το Bolero ή ακούω σε λούπα το Bolero επειδή είμαι χάλια; In fact, μπορώ να το ακούω για ώρες. Με έχει πάρει χαμπάρι ένας καλός μου φίλος όταν με κόβει down: "Ρε γαμώτο, πάλι το χαλιβοριά ακούς;". Ναι.

Σ'ευχαριστώ Φοίβο Δεληβοριά. Ο κόσμος θα 'χε λιγότερη μελωδία αν δεν είχες εσύ.

[Σημ. #1: Βάσει περιεχομένου, η ανάρτηση θα 'πρεπε να ονομάζεται "Ο Φοίβος κι εγώ" αλλά είναι ήδη τόσο εγωιστικό το κείμενο, που δε χρειάζεται.
Σημ. #2: Δεν μου ανήκει τίποτα από τα προβαλλόμενα έργα κι επίσης από τούτο το blog δεν έχω κανένα απολύτως κέρδος. Ήταν να 'χω, αλλά έχασα την επιστολή της Google για το Adsense. Καλύτερα. Κάτω ο καπιταλισμός.]

The to-do list v.1

The to-do list v.1

Μιας και λεφτά για πέταμα δεν έχουμε, αν είναι να βγούμε, ας το απολαύσουμε. Έτσι, τους τελευταίους μήνες καταγράφω στο foursquare μέρη για τα οποία έχω ακούσει ενδιαφέρουσες περιγραφές, μέρη από τα οποία έχω περάσει απέξω και μου 'καναν "κλικ" και μέρη τα οποία τα έψαχνα...και τα βρήκα!

Cap Cap, Πανόρμου 26, Αιγάλεω

Από την βιβλιοθήκη του ποντικού με το γαλάζιο φιόγκο!

Από τα πρώτα μέρη που επισκέφτηκα από την πρώτη φουρνιά της λίστας, ήταν το Cap Cap στο Αιγάλεω. Μιας και πέσαμε σε halloween event, δεν καταφέραμε ουσιαστικά να το επισκεφτούμε αφού η ουρά των επίδοξων θαμώνων του μικροσκοπικού μαγαζιού ροφημάτων, γλυκών και snacks, έφτανε μέχρι το απέναντι πεζοδρόμιο κι η υπομονή μας έχει γεράσει για τέτοια αναμονή.

Βρείτε τους στο FB: https://www.facebook.com/capcapgr

Τη λες ημιτελή λοιπόν επίσκεψη, αλλά δοκιμάσαμε τη Βουτυρόμπυρα, ρόφημα που το φανταζόμασταν από τα γυμνασιακά μας χρόνια, διαβάζοντας Harry Potter. Ωραίο. Καμία σχέση με αυτό που περίμενα, αλλά ωραίο. Και φυσικά αν είστε fan του μαγικού ήρωα της J.K.Rowling αλλά και οποιουδήποτε άλλου ήρωα, ΠΡΕΠΕΙ να το επισκεφθείτε!

Δεν έχω δυστυχώς ακόμα γευστική άποψη, αλλά αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου ήταν χορταστικότατο. Το ντεκόρ θα μπορούσε να είναι κομμάτι απ'το Harry Potter theme park της Warner.

We WILL be back Cap Cap!

Glou Premium Cafe, Λεωφ. Γρηγορίου Λαμπράκη 101, Πειραιάς

Ένας μέρος που ακόμα και τον περαστικό, τον κερδίζει. Ως περαστική κι εγώ, κάθε φορά που το προσπερνούσα έλεγα στον εαυτό μου "Πρέπει να 'ρθω εδώ". Έτσι κι έγινε και ένα μουντό απόγευμα Σαββάτου απέκτησε ιδιαίτερα ενδιαφέρον στον όμορφο κήπο του Glou Premium Cafe.

Τα birdhouses είναι βασικό στοιχείο της
εξωτερικής διακόσμησης ανάμεσα σε
παγκάκια, μεταλλικά τραπεζάκια και ένα
όμορφο bar...

Το εσωτερικό δεν έχει τίποτα όμως να ζηλέψει από τον έξω -μαγευτικό- χώρο, αφού θυμίζει κάτι σε βαγόνι με bar της δεκαετίας του '50.

Στο ίδιο νεοκλασσικό που φιλοξενεί
 το κατάστημα ρούχων Glou,
 φέρνοντάς σε πιο κοντά σε jazz εποχές.

Και η μουσική απολαυστική όπως ακριβώς και τα ιδιαίτερα cocktails αλλά και τα μεστά ροφήματά του. Όσο για τις τιμές, κυμαίνονται στο μέσο όρο της αγοράς του Πειραιά.




Petite Fleur, Ομήρου 44, Κολωνάκι

Μια φίλη μας είχε πει για ένα μέρος που είναι αφιερωμένο στη ζεστή σοκολάτα ενώ πίναμε ζεστή σοκολάτα στην Αίγλη. Και αυτό το μέρος λοιπόν, δεν έφτιαχνε μια συμβατική ζεστή σοκολάτα, αλλά σοκολάτα the french way, τουτέστιν λιώνουν σοκολάτα στο κατσαρολάκι και τα λοιπά. Ε δεν ήθελα πολλά δευτερόλεπτα να βρω το Petite Fleur στο foursquare και να το προσθέσω στη λίστα!

Μετά από εβδομάδες, πηγαίνοντας στο Petite Fleur, είχα ξεχάσει τον πρόλογο περί ζεστής σοκολάτας (κι όμως, τα κατάφερα). Πήγαινα για την jazz διάθεση κι επειδή ανακαλύπτω την Αθήνα one place at a time.

Να σας πω ότι είναι ένας πολύ μικρος χώρος. Βέβαια έχει κι όμορφα καθίσματα κι εκτός αλλά με τετοιο κρύο... Και για εμάς τους ημικλειστοφοβικούς ανθρώπους, όταν αυτός ο μικρός χώρος είναι γεμάτος κόσμο, έρχονται τα ζόρια. Εντάξει το ξεπέρασα σε μόλις 10 λεπτά. Το μοναδικό διαθέσιμο τραπέζι την ώρα εκείνη (απόγευμα Τρίτης) ήταν ανάμεσα σε ράφια με βιβλία και σε ένα πι
κάπ που έπαιζαν jazz βινύλια... Με κέρδισε πολύ γρήγορα όπως μπορείτε να φανταστείτε. \

Κι εκεί που χάζευα τα τσάγια στο menu, ευτυχώς η παρέα μου με πρόλαβε... ΣΟΚΟΛΑΤΑ! Ε ναι λοιπόν, μια γαβάδα ζεστή σοκολάτα, με ένα λουλουδάκι κρέμας και ροζ πιπέρι προσγειώθηκε λίγη ώρα αργότερα μπροστά μου. Θα το 'θελα λίγο πιο spicy, αλλά γενικά ήταν σαν να έπινα μια
πολύ ωραία 100άρα σοκολάτα γάλακτος. Κι αν πάτε εκεί, πρέπει να πάτε προετοιμασμένοι για θερμιδοκατάνυξη γιατί κάτι πήραν τα αφτάκια μου για τάρτα λεμονιού.... Τιμές; Φυσιολογικές.





Αυτά για σήμερα! Την επόμενη φορά, ακόμα περισσότερες "εξορμήσεις"! Επειδή ψάχνω μια καλή τσαγερί (καλή= vintage χουχουλιάρικο ντεκόρ, σεβασμό στους τεϊοπότες και κάτι καλό να τσιμπήσομεν), είστε ευπρόσδεκτοι να προτείνετε κάποιες στα σχόλια αλλά και όποια άλλα μαγαζιά επισκεφθήκατε πρόσφατα και σας ενθουσίασαν ώστε να μπουν στη λίστα!!!

Tip: Μην πάρετε pop corn μόνοι σας στα Odeon. Μοιραστείτε το με τουλάχιστον ένα άτομο.

The list: https://foursquare.com/user/34084918/list/todos

Follow me on
Instagram: galateageor
Foursquare: Galatea Georgallis

Gravity 2: Floating

Gravity 2: Floating

Μόλις είδα το Gravity.

Από τότε που είδα το trailer πριν μήνες, ξετρελάθηκα με την σύλληψη του σεναρίου. Ήταν κάτι που το 'χα σκεφτεί από την πρώτη ταινία με αστροναύτες που είχα δει: Τι γίνεται αν μείνεις μόνος στο διάστημα;
[Στο τέλος μπορείτε να βρείτε το video των αντιθέσεων, Aningaaq]

Οπότε σήμερα πήγα με λαχτάρα, κάθισα αναπαυτικά και... Η ταινία είχε απ'όλα. Αγωνία, κλάμα και γέλιο. Κατά την ταπεινή μου γνώμη (δε με λες και παιδί των φεστιβάλ), με την απλοϊκή μου ματιά και κυρίως το προσωπικό μου γούστο, περίμενα κάτι πολύ πιο ατμοσφαιρικό. Ο Cuaron είχε όλα τα υλικά να χτίσει μια ατμοσφαιρική πανδαισία με νότες κινδύνου εκεί πάνω, αλλά προτίμησε μια πιο κυνική προσέγγιση ως προς τη σκηνοθεσία.


ΑΛΛΑ ΑΡΚΕΤΑ ΜΕ ΤΙΣ ΦΙΛΟΛΟΓΙΕΣ ΝΟΜΙΖΩ! Δεν είστε εδώ γι'αυτές. Από εδώ και στο εξής, αν δε θέλετε να σας spoilάρω, απομακρυνθείτε από το post. 

Όσοι έχετε δει την ταινία, δεν μπορεί, θα σκεφτήκατε τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί στην ηρωίδα αν για παράδειγμα κρατούσε 3 ώρες η ταινία, αν γυριζόταν sequel ή μια spin off παρωδία.

Ακολουθούν οι δικές μου προτάσεις παιδέματος της Bullock:

• Η Ράιαν μπλέκεται όντως στα φύκια, αλλά τη σώζει από αυτά ένα δελφίνι.
• Αφού βγει στη στεριά, την τσιμπάει ένας σκορπιός και λιποθυμάει, αλλά επειδή έχει πάθει ανοσία στο θάνατο, ξυπνάει μετά από μισή ώρα.
• Ύστερα, οδεύει προς τη ζούγκλα όπου η παρουσία της γίνεται αντιληπτή από την ντόπια φυλή. Η Ράιαν σαν κλασική αμερικανίδα που αντιδρά λες και δεν έχει δει καμία αμερικάνικη ταινία, τρέχει προς τους ιθαγενείς ελπίζοντας στη βοήθειά τους. Αλλά αυτοί την πιάνουν και την αιχμαλωτίζουν γιατί οι αμερικάνοι σεναριογράφοι ΠΑΝΤΑ θα θεωρούν ότι οι μη αμερικάνοι θέλουν το κακό τους. Αυτοί και οι κομμουνιστές.

  

  Σάντρα μας έπρηξες κοκόνα μου!

• Στο μεταξύ, η αποστολή διάσωσης, μέσω ελικοπτέρου, εντοπίζει το σημείο όπου προσθαλασσώθηκε το κορίτσι, αλλά ουχί το κορίτσι. Έτσι, προσγειώνονται και 4 παληκάρια ξεκινούν να βρουν τη μορφονιά.
• Πάνε, πάνε, πάνε, πάνε τα παληκάρια, βρίσκουν το χωριό των ιθαγενών, σκοτώνουν ό,τι βρουν μπροστά τους με τα αεροβόλα τους και σώζουν τη Ράιαν λίγο πριν γίνει ψητό κατσαρόλας. 
• Αφού γυρνάνε ούυυυλοι παρέα στο ελικόπτερο και απογειώνονται για το κοντινότερο αεροδρόμιο, σκάει πάνω τους θραύσμα από τα γνωστά, πεθαίνουν όλοι ακαριαία αφού το ελικόπτερο παίρνει φωτιά, στον αέρα παρακαλώ, εκτός από τη Ράιαν που γλυτώνει καλύπτοντας το πρόσωπό της με τα χέρια της.
• Πέφτει το ελικόπτερο, σώζεται το κορίτσι, ευτυχώς έπεσε σε ένα χωράφι, κοντά σε δρόμο. Βγαίνει στο δρόμο το κορίτσι, κάνει auto-stop αλλά ο οδηγός της βγαίνει μπήχτης. Ευτυχώς που είχε παρακολουθήσει μαθήματα αυτοάμυνας και καταφέρνει, φίλοι, να τον βγάλει από το αμάξι εν κινήσει και να περάσει στη θέση του οδηγού.
• Επειδή είναι και πολύ επιστήμων η Ράιαν, καταφέρνει με το ένστικτο να οδηγηθεί στο περιβόητο αεροδρόμιο, όπου με τα πολλά επικοινωνεί με το "Χιούστον" και καταφέρνει να βρει μια θέση να γυρίσει πίσω στο Ιλινόις.

  

  Στα μάτια σου καθρεφτίζεται ο κόσμος όλος.

• Έλα όμως που στα 5 λεπτά στον αέρα, το αεροπλάνο καταλαμβάνεται από αεροπειρατές. Εντάξει κάπου  εδώ η Ράιαν τα 'χει δει όλα. Ε με το δίκιο της, 9 ταινίες σε 24 ώρες (χώρια αυτές που περιείχε το ίδιο το Gravity alone), οπότε σου λέει "what the heck, ας πέσω απ'το αεροπλάνο". Έτσι λοιπόν, φοράει το σωσίβιο και μπλουμ κάτω. Εντάξει, πέφτει στη Μεσόγειο.
• Εκεί που η Ράιαν βρίσκεται αφυδατωμένη και λιπόθυμη να επιπλέει στα νερά της Μεσογείου, την μαζεύει η ψαρότρατα του καπετάν Γιώργη. Η Ράιαν ξυπνάει σε γραφικό χωριό της Μήλου.
  Επειδή της άρεσαν οι ντοματοκεφτέδες, αποφάσισε να μείνει εκεί.

Το κούρασα; Δείτε και αυτό:

Υ.Γ.: Αν η Bullock άντεξε ΤΟΣΑ, τι σας κόστιζε να άντεχε κι ο Clooney; Η απορία που είχε ο κοριτσόκοσμος της αιθούσης.

Ο τέλειος άνδρας, ο άνδρας ο σωστός αφήνει το σχοινί για να σωθεί ένας απ'τους δυο. Εσύ Σάντρα!

Για το τέλος, δείτε το video που σκηνοθέτησε ο γιος του Cuaron, όπου δείχνει την συγκινητική επικοινωνία της Ryan Stone με τη γη, από την άλλη σκοπιά:

http://www.hollywoodreporter.com/news/gravity-spinoff-watch-side-sandra-657919

Στο βάθος, κήπος

Στο βάθος, κήπος

Όπως είχα ξαναγράψει, κάποτε δε θα είμαστε τίποτα. Τι σκόνη; Ούτε ιδέα. Γι'αυτό ή που τη ζωή την ελάχιστα μεγάλη θα τη ζήσουμε ή που θα την αφήσουμε να περάσει έτσι. Και τα δύο δεκτά.

Για κάποιους, η ζωή αυτή ξεκινάει με τις καλύτερες συνθήκες. Και τις κουβαλούν για καιρό. Οι περισσότεροι μπαίνουν σε γυάλες, σε μικρά ανθρώπινα θερμοκήπια, με μικρόκοσμους και μια πραγματικότητα περιορισμένη.
Άλλοι πάλι, αναγκάστηκαν να μάθουν τη μεγαλύτερη πραγματικότητα. Ελάχιστοι από αυτούς στη ζούγκλα την ανοιχτή, οι περισσότεροι απλώς σε μεγαλύτερες γυάλες, φιλοξενώντας κι άλλους εκεί.

Μας πονάει όταν δίνουμε λίγο χώρο απ'τον κλειστό μας κήπο. Λίγο χρόνο απ'την μικρή κλεψύδρα, λίγη χαρά απ'το μεγάλο πόνο. Μας πονάει ακόμα κι αν υπάρξει ανταπόδοση. Μας εξαντλεί δε, όταν δεν υπάρχει, όταν ο άλλος δέχεται με χαρά τα δώρα σου αλλά είτε δεν μπορεί είτε δεν θέλει είτε δεν ξέρει πως να τα ανταποδώσει.

Θα ήμουν τρελλή αν μετάνιωνα για τις τρεις καλές κουβέντες και τα χαμόγελα που χαρίζω ακόμα κι όταν είμαι ένα ράκος η ίδια. Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα μετά από αυτά κάποιος να με αγκαλιάσει γιατί μου αξίζει και τα λοιπά. Όμως δεν περιμένω τόσο συναίσθηση από τους μικρούς κηπουρούς.

Φροντίζουμε στον κήπο μας να λείπουν τα ζιζάνια, να διανθίζονται οι σκέψεις, να καλούμε αγαπημένους φίλους να σπείρουν κάτι όμορφο δικό τους. Λίγο σκεφτόμαστε, λίγη ευθύνη παίρνουμε για το τι έχουμε σπείρει εμείς στους κήπους των άλλων. Υποσχέσεις, ελπίδες, προσμονές, εμπιστοσύνη.

Ο κήπος θα μαραθεί, θα ξεριζωθεί, θα τσιμεντωθεί ίσως κάποτε. Το πιθανότερο είναι αυτό. Για όσο θα ζούμε να τον κοιτάμε, θέλουμε να μοιάζει όμορφος. Τι κι αν έχουμε κάψει ολόκληρο γιασεμί στον παραδίπλα; Τι κι αν είχαμε τάξει να φυτέψουμε μια μπουκαμβίλια κάπου;

Στο τέλος όλοι μένουν στον κήπο τους.

Σας γράφω απ'το γιαπί που 'χω για κήπο.