Πληρώνοντας τη ζωή με φακελάκι

Πληρώνοντας τη ζωή με φακελάκι

Διαβάζω γι'αυτόν τον δύσμοιρο στον "Ευαγγελισμό". By pass χρειαζόταν, by pass έκανε με 20 ημέρες καθυστέρησης. "Η εγχείρηση πέτυχε μας δυστυχώς ο ασθενής απεβίωσε". Ο γιατρουδάκος θα πάει σπίτι του, οι νοσοκόμοι θα πάνε σπίτια τους, κάποιος θα αναγγείλει την ώρα θανάτου και γι'αυτούς εκεί θα τελειώσει.

Και μένει πίσω μια οικογένεια που δεν μπορεί να πιστέψει πως χάθηκε ο άνθρωπός τους για τα λεφτά.





Θα πω πως το 'χω ζήσει. Όλοι προσπαθούν να με πείσουν για το αντίθετο, ήμουν μικρή, δεν καταλάβαινα καλά, θα πέθαινε όπως και να 'χει.
Δε θα πέθαινε. Εγώ το ξέρω.

Ο άνθρωπός μου είχε περάσει κι αν είχε περάσει. Είχε επιβιώσει από δύσκολες καταστάσεις.

Λάθος 1ο: Λάθος πρώτη διάγνωση. Πρώτη νοσηλεία: μας στέλνουν σπίτι λέγοντας "τη σύγχυσες".
Χρειάστηκε να μπει για δεύτερη (και τελευταία φορά) καπάκι στο νοσοκομείο, να μας ξανανακοινώσουν με περισσή άνεση το εξιτήριο για να βρούμε εμείς μέσω google ότι κάτι έχει. Δεν είναι τόσο απλό.

"Λάθος 2ο": Στο ΤΖΑΝΕΙΟ (κι ας μου κάνουν τώρα καταγγελία, ας πάμε στα δικαστήρια, μακάρι να ήξερα κι ονόματα γιατρών να τους ξεμπροστιάσω) την ταλαιπώρησαν εβδομάδες ολόκληρες. Και να σου τα δανεικά για τα φακελάκια. Και να σου η εντατική. Και να σου οι μάταιες προσπάθειες, τα επίπονα πειράματα για να βάλουμε έναν βηματοδότη. Κακής ποιότητας φλέβες.
Υπήρχε χειρουργός στον Ευαγγελισμό που ΗΞΕΡΕ να την χειρουργήσει. Αλλά όχι. Δε μας άφηναν να φύγουμε. Αφήνεις το παραδάκι;

Πέρασαν βδομάδες. Μας επέτρεψαν να φύγουμε. Και ω τι κρίμα, είναι Πάσχα, οι τραυματιοφορείς λείπουν σε άδεια.
Και περνάνε κι άλλες μέρες.
Και πάμε στον Ευαγγελισμό.
Και αμέσως χειρουργείται.
Και πετυχαίνει.
Και πεθαίνει.

Λίγες ώρες μετά. Γιατί ο οργανισμός της εξασθένησε απ'τα πειράματα κι από την πολυβδόμαδη, άσκοπη, ανεύθυνη παραμονή στην εντατική.

"Η εγχείρηση πήγε πάρα πολύ καλά" είχε πει ο χειρουργός. Μπήκα αμέσως να τη δω.
Τη στιγμή που εγώ χωρίς να το ξέρω, έλεγα αντίο στη μητέρα μου, ο χειρουργός εξηγούσε στους άλλους έξω ότι οι διακόπτες άρχισαν να κλείνουν. Το σώμα εξασθένισε στην εντατική.

Εγώ ζούσα τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές γιατί νόμιζα ότι η μαμά μου θεραπεύτηκε. Οι υπόλοιποι απέξω μάθαιναν ότι η αγαπημένη μας πεθαίνει.

Θυμάμαι, έτσι βγήκα και είδα το γιατρό. Θυμάμαι να σκέφτομαι "Κοίτα με, κοίτα με. Έχεις και τη δική μου ζωή στα χέρια σου, κοίτα με."

Η εγχείρηση πέτυχε μα η ασθενής απεβίωσε.