Μια αθώα διαδρομή στο τραίνο

Οι διαδρομές που ξεκινούν στην Ομόνοια, έχουν πάντα προοπτική να γίνουν ιστορίες να διηγείσαι.



 Βασικά, έχει πια συνηθίσει το μάτι μου στη δυστυχία (και πόσο ντρέπομαι γι'αυτό). Κάθε μέρα πηγαίνοντας στη δουλειά βλέπω μόνο ναρκομανείς σε τελικό στάδιο. (Όσο δηλαδή τα μπατσικά δε τη στήνουν στα Προπύλαια για να κυνηγάνε φοιτητάκια. Και ναι, υπάρχει πολλή εγκληματικότητα τις άλλες μέρες. Αλλά ο φοιτητής είναι το πρόβλημα...)

Ήμανε στο τραίνο λοιπόν και μαζί μου επιβιβάζεται ένα παλικάρι. Κάθεται δίπλα σε έναν άλλο νεαρό. Φορώ ακουστικά μεγάλα που μου κόβουν τον ήχο αλλά βλέπω τον νεαρό να στέλνει αμήχανα vibes. Του μιλούσε με το ζόρι. Λέω, απλώς το παλικάρι έχει φτιαχτεί και λέει ασυναρτησίες.
Επόμενη στάση, κάθεται μία καθώς πρέπει κυρία απέναντί του, η οποία μάλιστα είχε βοηθήσει έναν κύριο με κινητικά προβλήματα να επιβιβαστεί και εκείνος δε σταματούσε να την ευχαριστεί για την ευγένειά της. Ξανθιά κυρία, με σπαστά ελληνικά, γλυκειά κι ευγενική φυσιογνωμία.

Της ξεκινά την κουβέντα. Εκείνη δεν πολυθέλει αλλά έβλεπες ότι η ευγενική της φύση δεν την άφηνε να τον αγνοήσει. Μια και δυο, παραιτείται της προσπάθειας να του κόψει τη συζήτηση και κάθεται και τον ακούει. Κι εγώ ως κοινωνικός παρατηρητής, κοινωνικό σφουγγάρι, κοινωνικός ματάκιας που λατρεύω τις αντιδράσεις των άλλων (wannabe ψυχολόγος πριν τα 30), παρακολουθώ. Με τα ακουστικά μεν, χωρίς μουσική δε.

Της μιλούσε για τα χρόνια του στο νησί. Της έλεγε "Tον ξέρεις εκείνο τον μπακάλη στο τρίτο χωριό αριστερά;". Εκείνη η κακόμοιρη του 'γνεφε αρνητικά. Της εξηγούσε. Μα τη γλυκειά που ήταν, δε σταματούσε να του χαμογελάει. Δεν άργησε ο μονόλογός του να φτάσει στην κρίση και ΤΣΑΦ: Οι ξένοι που μας παίρνουν τις δουλειές. Εκείνη του εξηγούσε και με πλούσιο λέγειν ότι είμαστε όλοι οι λαοί ένα και περί σεβασμού, πάντα ευγενικά χαμογελώντας. Και ΤΣΑΦ: "Εσύ δεν είσαι από εδώ, ε; Τα μιλάς καλά τα ελληνικά, ε; Παντρεύτηκες Έλληνα, γι'αυτό, ε;" Του γνέφει καταφατικά και φτάνει το τραίνο στη στάση της. Κατεβαίνει.
Αμέσως ο παλίκαρος επιστρέφει στο νεαρό και του λέει "Θα τους κρεμάσουμε στο Σύνταγμα αυτούς, ε; Τα παλιοκουμούνια που 'ρθαν να μας μάθουν εμάς πως να είμαστε." Ακολούθησε σύνθημα ...πολιτικής φάρσας.

Και σηκώνεται, με κοιτάει (εγώ είμαι φουλ μελαχρινή, λέω πότε θα κάνει το σχόλιό του...). Και ο Ελληναράς πετάει τα σκουπίδια του έξω απ'την πόρτα του τραίνου και για μία στάση αναπνέουμε τον καπνό του τσιγάρου του.
Μονολογεί, κοιτιόμαστε στα μάτια ο απέναντί μου κουστουμαρισμένος 30άρης (τι βλέμμα τρόμου!) κι εγώ και επικοινωνούμε με βλέμματα για το πόσο αμήχανα νιώθουμε κι εμένα θα με πιάσει κρίση με τόσο καπνό και ναι! Αποβιβάζεται! Και ναι! Ουρλιάζει συνθήματα ...πολιτικής φάρσας.

Ήθελα να το μοιραστώ όλο αυτό.
Over and out.

Post a Comment

Any comments?