Είπα στην προηγούμενη ανάρτησή μου ότι θα κάνω την αυτοκριτική μου πια στο blog μου. Δικό μου είναι, του βάζω φωτιά και το κατεβάζω.
Μέχρι να γίνει αυτό, αποφάσισα να κάνω ακόμα περισσότερες αλλαγές στο lifestyle μου. Χθες ήπια, έπινα όλη τη μέρα. Συνοδεία φαγητού, συνοδεία σκέψεων πιο μετά. Έχω μία ένοχη σχέση με το ποτό. Μου αρέσει. Αλλά χθες ένιωσα για πρώτη φορά ότι με πίνει αυτό. Έχω το χειρότερο hangover στα 26 μου χρόνια. Και είμαι 26, δεν είμαι πια 18 που γυρίζαμε στις 7 το πρωί και συνεχίζαμε ακάθεκτοι. Και δε θέλω κιόλας, δε μου χρειάζεται. Αποφάσισα λοιπόν ποτό μόνο με το φαγητό και μόνο αν είναι κάποιο κρασί που συμπαθώ ιδιαιτέρως.
So far έχω κόψει binge-eating, binge-drinking, binge-smoking (my cigars). Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πολύ μέτρο. Αλλά είμαι 26 και το επαναλαμβάνω όχι τόσο με στεναχώρια αλλά με ευθύνη. Νιώθω ότι περνάω στην άλλη άκρη, των ενηλίκων. Γιατί μέχρι τα 25 είμαστε κάπου στο μεταξύ, "νεαροί ενήλικες". Δεν είναι μόνο ο αριθμός που μου κάνει τη διαφορά, αλλά ο άνθρωπος μέσα μου αλλάζει.
Από τα σχέδιά μου για το μέλλον μέχρι την επαφή και την αναζήτηση για συντροφικότητα. Ακόμα και η επαφή μου με τα παιδιά έχει αλλάξει. Δύο ημέρες τις πέρασα παίζοντας με δυο αξιαγάπητα παιδάκια και πολύ αυθόρμητα σχολίασα ότι αυτά ήταν τα καλύτερά μου Χριστούγεννα. Αυτά που πέρασα δίπλα στα μωρά. Και σχολιάστηκε κιόλας πόσο καλά τα πάω με τα παιδιά. Ποιά; Εγώ! Δεν είναι ότι θέλω παιδιά από τώρα, αλλά νιώθω τη μεταστροφή. Μπορεί και να θελήσω παιδιά στα 30 μου. Σε 4 χρόνια.
Χαίρομαι που δεν είμαι πια 18. Δε θέλω να 'μαι πια το Γαλατειάκι. Μου θυμίζει κάτι παλιό και κάτι μικρό που υπάρχει μόνο σε φωτογραφίες. Χαμένο, χωρίς να ξέρει που βαδίζει. Εγώ όμως ξέρω. Είμαι η Γαλάτεια και έχω πλάνο. Baby steps, tiny steps but I'm going somewhere.
Γνωρίζοντας ότι αυτή τη βδομάδα θα είχα άδεια για τα Χριστούγεννα, είχα από εβδομάδες αποφασίσει να βάλω κάτω κάποια πράγματα που έπρεπε να κάνω για τον εαυτό μου. Εφορία, τράπεζα, διάβασμα και γυμναστήριο (δεν είχα τη διατροφή στα άμεσα σχέδια...αθώο παιδί).
Οπότε από εχθές, Δευτέρα, ξεκίνησα γυμναστήριο και διατροφή. Η διατροφή είναι απαραίτητη για τον εξής απλό λόγο: ΛΥΠΑΜΑΙ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΠΟΝΑΓΑΝ ΤΑ ΠΑΤΟΥΣΙΑ ΜΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ, ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΩ ΔΙΑΙΤΑ. Κοινώς πείσμα.
Όπως και τότε, έτσι και τώρα, χρησιμοποιώ το Noom που βοηθάει στο να κρατάς ένα fit journal και να logάρεις τα γεύματά σου. Εδώ ξεκινάει μια δύσκολη λούπα για μένα γιατί μου αρέσει να ανταγωνίζομαι τον εαυτό μου και πολλές φορές χαίρομαι όταν τρώω πολύ λιγότερες θερμίδες απ'ό,τι πρέπει. Το ομολογώ, είναι μέγιστη μαλακία. Σήμερα έχω φάει 280 θερμίδες και το όριό μου είναι 1400. Βοηθάει και το γεγονός ότι έχω μια μικρή νεύρωση στομάχου. Αλλά δεν είναι σωστό και δεν είναι λύση και κάποια στιγμή μέχρι το τέλος της μέρας θα καταφέρω να φάω άλλη μια μερίδα.
Πολύ σημαντική βοήθεια είναι η υποστήριξη. Δε θέλω τόσο από τα δικά μου άτομα (ανάποδος άνθρωπος) - τους αγαπώ και μ'αγαπούν αλλά δε μου κάνει καλό, θέλω από τους γυμναστές μου. Θέλω να μη με βλέπουν ως έναν αγύμναστο άνθρωπο, αλλά ως ένα πολύ συνειδητοποιημένο άνθρωπο. Και αυτό συνέβη. Θέλω πολύ συγκεκριμένα πράγματα με πρώτο και κύριο να βελτιωθεί η κατάσταση με το αυχενικό μου. Είναι μίζερη μια ζωή που πονάς σχεδόν όλη την ημέρα. No more drama. Για να φτάσουμε όμως εκεί, πρέπει να χάσω κιλά και πρέπει να δυναμώσουν οι μύες μου.
Από τους οικείους μου το μόνο που θα ήθελα είναι να με αφήσουν να το κάνω όπως νομίζω. Μη με ταΐζετε όταν δε θέλω, μη μου λέτε να φάω όταν νομίζετε ότι δεν τρώω αρκετά (true story) και όταν τελικά αποφασίσω να φάω κάτι παραπάνω, μην αρχίζουμε το κήρυγμα. Για να το κάνω, το 'χω υπολογίσει (true story).
Σκοπεύω να χρησιμοποιήσω το πνευματικό μου παιδί, το blog αυτό, για να γράφω τις εμπειρίες μου και να κάνω την αυτοκριτική μου. Είναι τρελλό να ξεκινάς τέτοιο ταξίδι μια βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα, αλλά δεν υπάρχει πιο σωστή στιγμή από το τώρα.
Peace out.
