Να σε λένε Άννα...

Να σε λένε Άννα...

 Γεννήθηκε δεκαπεντάυγουστο, θα την έλεγαν Άννα από τη γιαγιά της.
Το όνομα της ήταν Άννα-Μαρία. Τη φώναζαν Άννα.

Ποτέ δε μου άρεσε, ποτέ δεν κατάπια πως άλλες γυναίκες έφεραν το ίδιο όνομα. Ποτέ δε μου άρεσε να γνωρίζω άλλη Άννα. Ήταν μόνο όνομα δικό της. Μη με ρωτάτε γιατί, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να το συνηθίσω.




Έτσι, είχα αποφασίσει την κόρη μου, αν έκανα ποτέ, να τη βαφτίσω Αφροδίτη. Μιας κι η Άννα μας ήταν ανοιχτό μυαλό, πίστευα, δε θα την πείραζε. Και της το πα κάποτε και εκείνη δεν αντέδρασε. Είπε "εντάξει".

Όταν πια Άννα δεν υπήρχε, μου είπε ο Σπύρος ότι όχι απλώς την πείραξε, στεναχωρέθηκε. Πως θα της έλεγα πια ότι για μένα μόνο μια Άννα μπορούσε να υπάρχει; Τι να εξηγήσεις από αυτό; Πως να εξηγήσεις αυτή την ιδιοτροπία του παιδιού;

Αλλά αφού πια Άννα δεν υπήρχε, το όνομα ήταν ελεύθερο για μια νέα Άννα.

Εγώ παιδί δε θέλω. Φοβάμαι να κάνω παιδί. Οι φίλες μου με θεωρούν κυνική που δηλώνω με σθένος ότι εγώ άντρα δε θα εμπιστευθώ και παιδιά δε θα κάνω. Που εγώ δε συμπαθώ κάθε παιδί επειδή είναι παιδί.

Αν ήξεραν ότι στο μυαλό μου, υπάρχει ένα κοριτσάκι με καστανά μαλλιά κι αμυγδαλωτά μάτια, σαν της γιαγιάς της, που με περιμένει να γυρίσω απ'τη δουλειά να την πάρω αγκαλιά και να 'ναι η Άννα-Μαρία. Να τη λένε Άννα...
Που δε θα γνωρίσει ποτέ γιατί τη λένε έτσι. Ποτέ δε θα δει τον άνθρωπο που είχε το όνομα της μάνας και της κόρης... Άννα και Μαρία. Αλλά που για μένα θα 'ναι το όνομα της μάνας και της κόρης.