3000μ.Χ.

Κανείς δε θα θυμάται ότι ζήσαμε. Δε θα είμαστε καν σκόνη.
Αυτό που θα λένε για τον κόσμο μας, θα 'ναι ιστορία. Ιστορία μαύρη που θα μαθαίνουν σε παιδιά με το ζόρι όπως πάντα. Ιστορία γεμάτη μίσος και μαύρα γεγονότα, πολέμους και βία και κακό.

Κανείς δε θα θυμάται ότι ζήσαμε, ότι πονέσαμε, ότι χαρήκαμε. Κανείς δε θα θυμάται ό,τι ζήσαμε.
Θα μείνει πίσω μια ενέργεια, μια ενέργεια που μεταφέρεται εδώ και χιλιάδες χρόνια από άνθρωπο σε άνθρωπο. Άλλοτε φθίνει, άλλοτε ενισχύεται, ποτέ δε χάνεται, ούτε καν μες στη φωτιά, τη στάχτη και το  αίμα.
Έτσι θα μεταφερθεί κι από μας. Και η αγάπη λοιπόν, θα πάρει και μια χροιά δικιά μας. Ένα δικό μας χρώμα στον καμβά της. Η αγάπη θα πάρει και μια δικιά μας μορφή στη δικιά της ιστορία.
Εγώ τη βάφω στο χρώμα της λεβάντας και της δίνω το σχήμα ενός τραπεζιού που συναντιούνται αγαπημένοι φίλοι σ'ενα μπαλκόνι με θέα θάλασσα (δεν έχουμε ούτε λεβαντί τραπέζι, ούτε μπαλκόνι, ούτε θέα θάλασσα!!!).

Post a Comment

Any comments?