Gal on diet: Double high five

26/3-2/5
Λιγο παραπανω απο εναν μηνα χρειαστηκε για να φτασω σε ενα σπουδαιο σημειο: τα πρωτα 10 κιλα εφυγαν.


Μετα απο το Πασχα, μετα απο δυο εβδομαδες που ουσιαστικα δεν εκανα γυμναστικη γιατι ημουν κουρασμενη υπερβολικα, μετα απο βλακειες που εφαγα πανω στο stress μου, περιμενα οτι η ζυγαρια θα δειξει τον ιδιο αριθμο στον οποιο την ειχα αφησει η ακομα χειροτερα, θα αποκαλυπτε οτι πηρα κιολας.
Κι ομως! Ειμαι ακριβως δεκα κιλα ελαφρυτερη απο τις 26 Μαρτιου. Νιωθω υπεροχα! Εχω ακομα πολλα κιλα να χασω και πολλα πραγματα να αλλαξω στις συνηθειες μου αλλα νομιζω οτι πορευομαι σωστα.

Και παρολο που μετανιωνω για τις αλμυρες η γλυκες παρασπονδιες μου που εκανα αυτες τις πεντε βδομαδες, νομιζω οτι αυτες με βοηθησαν να κρατησω χαρακτηρα και να μην υποκυψω σε πολυ μεγαλυτερα λαθη.
Δε νιωθω κουρασμενη απ'τη νεα μου διατροφη, εχω φαει σοκολατα,  εφαγα κι ενα μπεργκερ, τρωω σουβλακι, κοινως δε μου εχει λειψει κατι λαχταριστο. Αλλα προσεχω και μαλλον το κανω σωστα για να χανω περιπου 2 κιλα την εβδομαδα.

Οποτε ψηλα το κεφαλι, εχουμε πολυ δρομο ακομα (40 κιλα για την ακριβεια).
Σημερα ηταν μια μεγαλη νικη και την αφιερωνω σε οσους προσπαθουν εξισου. 


Στα εικοσι λοιπον! (Λετε να προλαβω ως τις 23/7 τα εικοσι; Let's find out)

Gal on diet: Βλεποντας τη διαιτα σαν ενα παιχνιδι

Ενα μακρυ, επιπονο και επιμονο παιχνιδι.
Στο Instagram χρησιμοποιω το hashtag #galondiet, δινοντας στην προσπαθεια μου ενα tag, ενα ονομα.
Γεμιζω τον τοιχο μου με success stories, τρελαινω τις διαδικτυακες μου φιλες με τα αποτελεσματα της εβδομαδας, ανακοινωνω στη συναδελφο μου την προοδο μου.

Ναι, ειμαι περηφανη. Οχι, δεν ειναι ταμπου να χανεις 50 κιλα.

Σε αυτο εδω το blog, που το διατηρω ουτε πεντε χρονια, ειχα καταγραψει και την προηγουμενη φορα που εφτασα στο πολυποθητο ιδανικο βαρος. Εφτασα. Και επειδη η ζωη εφερε πολλες αλλαγες και φουρτουνες, εγω χωρις να το καταλαβαινω στην αρχη, εφαγα το δρομο πισω στα παχουλα μου νιατα.
Στην αρχη ναι, εγινε ασυνειδητα. Μετα ηταν...συνηθεια. Κοιταξα καποια μερα στον καθρεφτη και ειδα οτι εχω κοιλιτσα. Ξανα!

Με κατεβαλαν πολλα. Ετρωγα συναισθηματικα. Δακρυα και παγωτο σαν αμερικανικο sitcom. Αλλα και οταν καταφερα να ξεπερασω τα σκοταδια μου, δεν αδυνατισα αυτοματως. Ειπαμε, δημιουργουνται κακες συνηθειες.

Φτανουμε στο 2015 και εχω σχεδον οσα κιλα ειχα πριν ξεκινησω τοτε. Οριακα λιγοτερα. Οποτε το Νοεμβριο του 2015 αρχιζω να αντιλαμβανομαι οτι αυτο δεν μπορει να συνεχιστει.

Οχι επειδη αντιπαθουσα αυτο που ημουν η αυτο που εδειχνα. Τουναντιον! Το κλειδι εδω ειναι οτι για πρωτη φορα στη ζωη μου παρατηρησα το σωμα μου, τις ατελειες μου, και με αγαπησα ετσι οπως ειμαι. Ειλικρινα, αληθινα και βαθια. Τις ραγαδες μου, την κοιλιτσα μου, τα παντα μου. I brofisted my mirror και μου υποσχεθηκα οτι θα μου προσφερω το καλυτερο.

Δεν θελω να χασω κιλα για να αρεσω στο αλλο φυλο, ουτε γιατι θελω να αποκτησω το τελειο beach body (bitch, please!). Το θεμα ειναι οτι αρχισα να βλεπω οτι το βαρος μου ειναι εν δυναμει εμποδιο σε πραγματα που θελω να κανω και να δοκιμασω. Απο extreme sports μεχρι και το να κατσω σε μια πλαστικη καρεκλα. Ποτε δεν εχει σπασει καρεκλα επειδη εκατσα πανω της αλλα δε μου αξιζει το να φοβαμαι τις καρεκλες. Ημαρτον!
Κοινως, το κανω για μενα! Γιατι θελω να απελευθερωθω απο ο,τι με κραταει στο λυπημενο εαυτο μου. Ειμαι πιο δυνατη και ανεξαρτητη απο ποτε και θελω το καλυτερο για μενα.

Ολα αυτα ειπα στο κοριτσι στον καθρεφτη μου και τον επομενο μηνα βρεθηκα στο γυμναστηριο και τα περσινα Χριστουγεννα δεν εφαγα το καταπετασμα. Ηπια ομως...το Βοσπορο. Κακες συνηθειες.

Να μην πολυλογω, μεσα στο νερο πρεπει να εχασα πεντε κιλα απο το Νοεμβριο εως το Μαρτιο. Τιποτα. Γιατι δεν το ειχα πιστεψει και δεν ημουν 100% εκει.

Τελη Μαρτιου εγινε το κλικ που βεβιαζα για μηνες αλλα δε γινοταν: Ενιωσα απιστευτα αισιοδοξη και αποφασισα να θεσω τους μεγαλους μου στοχους. Οχι μονο σε σχεση με το σωμα μου αλλα γενικα με τη ζωη μου. Και ναι, το να χασω τα κιλα μου ειναι ενας τεραστιος στοχος και ζυγιζει 52 κιλα!

Εκτοτε εχασα 6.5 κιλα. Σε τρεις εβδομαδες εχασα περισσοτερα απο οσα ειχα χασει σε 4 μηνες! Δε φαινεται ακομα μεγαλη διαφορα -εγω δε τη βλεπω αλλα τη βλεπουν οι φιλοι κι οι συναδελφοι. Α! Και η ζυγαρια μου.
Ποτε δεν περιμενα οτι το ραντεβου με τη ζυγαρια θα με εκανε να χοροπηδαω απ'τη χαρα μου!

Εχω ακομα πολυ δρομο. Με τρομαζει μα ταυτοχρονα με ενθουσιαζει. Ανυπομονω να ρθει η επομενη μερα ωστε ...να κανω αλλη μια μερα διαιτα, να τρεξω παλι το βραδυ, να κανω κοιλιακους το πρωι, βαρακια μολις μπω σπιτι... Ναι, παρατησα το γυμναστηριο. Με πιεζε ψυχολογικα λογω του πολυ κοσμου και εφτασα να μην αθλουμαι γιατι δεν πηγαινα γυμναστηριο. Δικαιολογιες, ειπα στον εαυτο μου και πηρα μερικα βοηθηματα (βαρακια, στεπ, σχοινακι) ωστε να κανω αεροβικη στο σπιτι. Και ειμαι αρκετα πιστη στο νεο μου προγραμμα ασκησης.

Πρωτος στοχος ειναι στις 23/7! Η ημερα της συναυλιας του αγαπημενου μου συγκροτηματος που στη σκεψη της και μονο, λαμπω ολοκληρη.
Θελω λοιπον ως τοτε, να χω χασει συνολικα 28 κιλα. 22 κιλα ακομα δηλαδη... Ναι γινεται! Και υγιεινα. Θα αναλυσω το προγραμμα μου σε επομενο post!
Δεύτερος στοχος 1/11: τα επομενα 18, συνολο 46.
Τριτος στοχος 25/12: τα τελευταια 6.
Εχω την πεποιθηση και τη σιγουρια οτι θα καταφερω να φτασω στο ιδανικο μου βαρος μεσα στο 2016!

Αυτο που με παρακινει δε να επικοινωνω και να εξωτερικευω ολη αυτη την προσπαθεια ειναι αρχικα η δεσμευση που δημιουργειται οταν απο το timeline μου δινω updates για την πορεια μου. Προφανως οι περισσοτεροι δεν ενδιαφερονται, αλλα μερικοι ανθρωποι δειχνουν ενδιαφερον και ακολουθουν την πορεια και εχω δει στην πραξη οτι στηριζουν αυθορμητα κι ειλικρινα την προσπαθεια αυτη.
Κατ'επεκταση, ειναι αρκετος κοσμος που εμπνεεται να ξεκινησει μια αλλαγη προς το καλυτερο για τον εαυτο του, να χασει εκεινα τα 5 κιλα που τα ζαλιζει απο περυσι, να κοψει το τσιγαρο κοκ. Και τι συγκινητικο ειναι οταν ανθρωποι αγνωστοι σου λενε οτι τρεις κουβεντες σου τους παρακινησαν να αλλαξουν τη ζωη τους. Ειμαι τυχερη να διαβαζω τετοια θερμα μηνυματα.

Γι'αυτο παμε λοιπον να κατακτησουμε τους στοχους μας. Δεν μπορω να φανταστω τιποτα πιο ομορφο για μας!

xxx

Γενέθλια, αυτή η μάστιγα

Γειάααα. Τι γίνεστε; Καλά; Κι εγώ, εδώ, τελευταία μέρα που είμαι 25. Αύριο...26.

Ήρθα να σας μιλήσω για τα γενέθλιά μου. Όχι μίζερα, ούτε γκρινιάζοντας. Αλλά όταν με ρωτάνε "Γιατί δε θες να 'ρθουν τα γενέθλιά σου τόσο πολύ;" υπάρχουν πολλές απαντήσεις, τις οποίες και θα σας περιγράψω.

Αχ αυτοί οι Υδροχόοι

Άκουσα ότι άλλαξαν τα ζώδια. Χάρηκα γιατί ο προπρώην μου είναι Υδροχόος και το ότι ήταν-είναι-και θα είναι μαλάκας οι φίλες μου το έριξαν εκεί. Και να, είμαι κι εγώ Υδροχόος, αλλά δεν είναι το ίδιο, οι άνδρες Υδροχόοι είναι μαλάκες μόνο. Και λέω τώρα, θα 'μαστε διαφορετικό ζώδιο. Τελικά ανήκουμε στον Αιγόκερω αμφότεροι. Άρα και οι Αιγόκεροι είναι μαλάκες. Αλλά κι οι Ιχθείς θα είναι μαλάκες αφού πιάνουν λίγο από τον παλιό Υδροχόο που ήταν-είναι-και θα είναι μαλάκας, αλλά στους παλιούς Ιχθείς τώρα βρίσκεται ο Κριός, άρα δεν μπορεί, κι αυτός θα 'ναι μαλάκας...

3rd day of Christmas resolution

Είπα στην προηγούμενη ανάρτησή μου ότι θα κάνω την αυτοκριτική μου πια στο blog μου. Δικό μου είναι, του βάζω φωτιά και το κατεβάζω.

Μέχρι να γίνει αυτό, αποφάσισα να κάνω ακόμα περισσότερες αλλαγές στο lifestyle μου. Χθες ήπια, έπινα όλη τη μέρα. Συνοδεία φαγητού, συνοδεία σκέψεων πιο μετά. Έχω μία ένοχη σχέση με το ποτό. Μου αρέσει. Αλλά χθες ένιωσα για πρώτη φορά ότι με πίνει αυτό. Έχω το χειρότερο hangover στα 26 μου χρόνια. Και είμαι 26, δεν είμαι πια 18 που γυρίζαμε στις 7 το πρωί και συνεχίζαμε ακάθεκτοι. Και δε θέλω κιόλας, δε μου χρειάζεται. Αποφάσισα λοιπόν ποτό μόνο με το φαγητό και μόνο αν είναι κάποιο κρασί που συμπαθώ ιδιαιτέρως.

So far έχω κόψει binge-eating, binge-drinking, binge-smoking (my cigars). Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πολύ μέτρο. Αλλά είμαι 26 και το επαναλαμβάνω όχι τόσο με στεναχώρια αλλά με ευθύνη. Νιώθω ότι περνάω στην άλλη άκρη, των ενηλίκων. Γιατί μέχρι τα 25 είμαστε κάπου στο μεταξύ, "νεαροί ενήλικες". Δεν είναι μόνο ο αριθμός που μου κάνει τη διαφορά, αλλά ο άνθρωπος μέσα μου αλλάζει.

Από τα σχέδιά μου για το μέλλον μέχρι την επαφή και την αναζήτηση για συντροφικότητα. Ακόμα και η επαφή μου με τα παιδιά έχει αλλάξει. Δύο ημέρες τις πέρασα παίζοντας με δυο αξιαγάπητα παιδάκια και πολύ αυθόρμητα σχολίασα ότι αυτά ήταν τα καλύτερά μου Χριστούγεννα. Αυτά που πέρασα δίπλα στα μωρά. Και σχολιάστηκε κιόλας πόσο καλά τα πάω με τα παιδιά. Ποιά; Εγώ! Δεν είναι ότι θέλω παιδιά από τώρα, αλλά νιώθω τη μεταστροφή. Μπορεί και να θελήσω παιδιά στα 30 μου. Σε 4 χρόνια.

Χαίρομαι που δεν είμαι πια 18. Δε θέλω να 'μαι πια το Γαλατειάκι. Μου θυμίζει κάτι παλιό και κάτι μικρό που υπάρχει μόνο σε φωτογραφίες. Χαμένο, χωρίς να ξέρει που βαδίζει. Εγώ όμως ξέρω. Είμαι η Γαλάτεια και έχω πλάνο. Baby steps, tiny steps but I'm going somewhere.

First day of the rest of my life

Γνωρίζοντας ότι αυτή τη βδομάδα θα είχα άδεια για τα Χριστούγεννα, είχα από εβδομάδες αποφασίσει να βάλω κάτω κάποια πράγματα που έπρεπε να κάνω για τον εαυτό μου. Εφορία, τράπεζα, διάβασμα και γυμναστήριο (δεν είχα τη διατροφή στα άμεσα σχέδια...αθώο παιδί).

Οπότε από εχθές, Δευτέρα, ξεκίνησα γυμναστήριο και διατροφή. Η διατροφή είναι απαραίτητη για τον εξής απλό λόγο: ΛΥΠΑΜΑΙ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΠΟΝΑΓΑΝ ΤΑ ΠΑΤΟΥΣΙΑ ΜΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ, ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΩ ΔΙΑΙΤΑ. Κοινώς πείσμα.

Όπως και τότε, έτσι και τώρα, χρησιμοποιώ το Noom που βοηθάει στο να κρατάς ένα fit journal και να logάρεις τα γεύματά σου. Εδώ ξεκινάει μια δύσκολη λούπα για μένα γιατί μου αρέσει να ανταγωνίζομαι τον εαυτό μου και πολλές φορές χαίρομαι όταν τρώω πολύ λιγότερες θερμίδες απ'ό,τι πρέπει. Το ομολογώ, είναι μέγιστη μαλακία. Σήμερα έχω φάει 280 θερμίδες και το όριό μου είναι 1400. Βοηθάει και το γεγονός ότι έχω μια μικρή νεύρωση στομάχου. Αλλά δεν είναι σωστό και δεν είναι λύση και κάποια στιγμή μέχρι το τέλος της μέρας θα καταφέρω να φάω άλλη μια μερίδα.

Πολύ σημαντική βοήθεια είναι η υποστήριξη. Δε θέλω τόσο από τα δικά μου άτομα (ανάποδος άνθρωπος) - τους αγαπώ και μ'αγαπούν αλλά δε μου κάνει καλό, θέλω από τους γυμναστές μου. Θέλω να μη με βλέπουν ως έναν αγύμναστο άνθρωπο, αλλά ως ένα πολύ συνειδητοποιημένο άνθρωπο. Και αυτό συνέβη. Θέλω πολύ συγκεκριμένα πράγματα με πρώτο και κύριο να βελτιωθεί η κατάσταση με το αυχενικό μου. Είναι μίζερη μια ζωή που πονάς σχεδόν όλη την ημέρα. No more drama. Για να φτάσουμε όμως εκεί, πρέπει να χάσω κιλά και πρέπει να δυναμώσουν οι μύες μου. 

Από τους οικείους μου το μόνο που θα ήθελα είναι να με αφήσουν να το κάνω όπως νομίζω. Μη με ταΐζετε όταν δε θέλω, μη μου λέτε να φάω όταν νομίζετε ότι δεν τρώω αρκετά (true story) και όταν τελικά αποφασίσω να φάω κάτι παραπάνω, μην αρχίζουμε το κήρυγμα. Για να το κάνω, το 'χω υπολογίσει (true story).

Σκοπεύω να χρησιμοποιήσω το πνευματικό μου παιδί, το blog αυτό, για να γράφω τις εμπειρίες μου και να κάνω την αυτοκριτική μου. Είναι τρελλό να ξεκινάς τέτοιο ταξίδι μια βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα, αλλά δεν υπάρχει πιο σωστή στιγμή από το τώρα.

Peace out.

Άκου να δεις, Νικήτα Κλιντ


Πριν 10+ χρόνια άκουγα τα τραγούδια σου και προσπαθούσα με αυτά να ενώσω τις τελείες και να δω την κοινωνική παθογένεια να περιγράφεται. Έφηβη ακόμα, περίμενα από τα μεγαλύτερα -νέα- πλάσματα να με βοηθήσουν να καταλάβω. Το έκανες κι εσύ με τον τρόπο σου και με τρόπο σκληρό πολλές φορές.
Όταν θέτεις ως επιχείρημα τη δολοφονία ενός φίλου σου - όπως αναφέρεις - από ναζιστές για να πείσεις τον κόσμο να ψηφίσει έναν ___ (ό,τι κι αν ήταν ο Σταύρος, το ίδιο άσχημο θα ήταν), τα 'χεις πουλήσει όλα. Ήρθε η ώρα να ενώσεις εσύ τις τελείες για να καταλάβεις.
Χθες όταν διαπίστωσα το ημιαπονενοημένο σου διάβημα, να προλογίσεις τον Θεοδωράκη με τα ανωτέρω επιχειρήματα, σοκαρίστηκα. Παρ'ότι δεν είμαι πια το παιδί που περιμένει να του εξηγήσουν την κακοτοπιά γύρω του, όλοι θέλουμε να πιστεύουμε στο καλό των ανθρώπων, στην αρετή όσων έχουμε θαυμάσει. Αν απογοητεύτηκα; Φυσικά, με τον εαυτό μου. Αλλά κι αυτό ήταν ένα μάθημα, μια σμπρωξιά ακόμα στην ενηλικίωση. Να μάθουμε να μην πιστεύουμε σε ανθρώπους αλλά μόνο σε έννοιες.

Έτσι, τους στίχους σου θα συνεχίσω να τους πιστεύω γιατί εγώ έμεινα πιστή σε αυτούς.
Πριν 10 χρόνια, γροθιά σε ό,τι υποστηρίζει αυτό που τώρα υποστηρίζεις. Τίποτ'άλλο παρά άλλη μια στατιστική...

The birds and the bees #SexEd

"Αυτό μπαίνει εκεί". Αυτή η φράση της μάδας μου χρειάστηκε για να δώσει απάντηση σε δεκάδες ερωτήσεις. Κι επίσης ήταν αρκετή για να αναφωνήσω...

Ο Αϊλάν κοιμάται...

Πριν λίγες μέρες σας έγραφα για τη μικρούλα Σύρια, την αδερφή όλων μας. Και έρχομαι να σας μιλήσω για τον Αϊλάν, για τον οποίο σίγουρα έχετε ακούσει, δει και διαβάσει. Ο Αϊλάν λοιπόν είναι το παιδί όλων μας που μαζί με τη μικρούλα, θα έπρεπε να είχαμε προστατεύσει. 

Η αδερφή όλων μας

Ήθελα να μοιραστώ μία αναρτησή μου από το Facebook και μαζί σας.
Μία εικόνα και τη λεζάντα της. Ύστερα θα εξηγήσω...


Αυτή θα μπορούσε να 'ναι μια ανιψιά μου. Ή ακόμα η αδερφή μου, η μικρή. Γιατί ο πατέρας μου είναι Σύριος που όμως πρόφτασε να προστατεύσει την -νέα- οικογένειά του από τη φρίκη του πολέμου.
Παρ'όλο που δεν είχα ποτέ επαφή με τις ρίζες μου στην Ανατολή, δεν έχω βιώματα, δεν έχω γνώση, δεν νιώθω την καταγωγή, κάθε φορά που βλέπω ένα παιδί σαν τη μικρούλα, νιώθω καρφιά στην ψυχή μου.
Θα μπορούσε να είναι η μικρή μου αδερφή...
Και θα μπορούσε να είναι η αδερφή όλων μας γιατί ο πόλεμος είναι "προνόμιο" και δικό μας.