Άει (στο καλό) Βασίλη!
Τέτοιο καιρό το 2008, πριν 3 χρόνια δηλαδή, σε ένα άλλο blog (που δε θέλω να θυμάμαι, αλλά φαίνεται με ακολουθεί σα φάντασμα...) έγραφα για το πως, γιατί και πότε παθαίνει ο κόσμος κατάθλιψη αυτή την άγια καταναλωτική περίοδο.
Όμως σήμερα, αντί αυτού (ενώ -για να λέμε και την αλήθεια- πάλι για τον υπερκαταναλωτισμό των ημερών ενώ είμαστε και ταπιά, ξεκίνησα να γράφω) θα σας διηγηθώ κάποιες ιστορίες (ΝΑΙ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ) από τη ζωή μου. Θα ξεκινήσω με την πρώτη και τελευταία εμπειρία που θυμάμαι με τον Άη Βασίλη που είναι και ο λόγος που έμαθα και το ότι δεν υπάρχει!
Όμως σήμερα, αντί αυτού (ενώ -για να λέμε και την αλήθεια- πάλι για τον υπερκαταναλωτισμό των ημερών ενώ είμαστε και ταπιά, ξεκίνησα να γράφω) θα σας διηγηθώ κάποιες ιστορίες (ΝΑΙ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ) από τη ζωή μου. Θα ξεκινήσω με την πρώτη και τελευταία εμπειρία που θυμάμαι με τον Άη Βασίλη που είναι και ο λόγος που έμαθα και το ότι δεν υπάρχει!