Flirting μούμπλε

Flirting μούμπλε

Κάθε φορά που εμπνέομαι για μια νέα ανάρτηση, σκέφτομαι τον εαυτό μου στο μπαλκόνι με κουβέρτα, λευκό κρασί και laptop. Τελικά πάντα γράφω οκλαδόν, με το πάπλωμα γύρω μου, στα πόδια μου η γάτα, πίνοντας χυμό.

Γενικά, ποτέ δεν πετυχαίνω το σκηνικό της πετυχημένης συγγραφέως που με φαντάζομαι μέσα. Επίσης ούτε και το ρόλο της femme fatale για τον οποίο προορίζομαι γονιδιακά.




Είμαι κόρη μίας εκ των γυναικών που "όποιον άντρα ήθελα στη ζωή μου, τον είχα". Πριν βιαστείτε να χαρακτηρίσετε τον θηλυκό μου γεννήτορα ψώνιο, η απάντηση στο έκπληκτο βλέμμα μου ήταν πάντα "Μη με ρωτάς πως, απλώς πίστευα στον εαυτό μου".

Έτσι μεγαλώνοντας πίστευα ότι θα τα καταφέρω. Γιατί νόμιζα πως πίστευα στον εαυτό μου. Αλλά όχι. Για πολλά χρόνια κάλυπτα τη χαμηλή μου αυτοπεποίθηση με ψωνισμό. Πολύ πρόσφατα άρχισα πραγματικά να αναγνωρίζω τον εαυτό μου, να τον αγαπώ για τα καλά του και να τον διορθώνω όσο μπορώ στα άσχημα.

(Θα μου πείτε, γιατί να γράψω για κάτι τόσο προσωπικό. Η αλήθεια είναι πως ελάχιστοι άνθρωποι στον κύκλο μου αντιλαμβάνονται το concept του blogging κι ακόμα λιγότεροι του personal blogging. Θεωρούν πως αυτοεξευτελίζομαι, ντρέπονται και μόνο που διαβάζουν τις αναρτήσεις μου και θεωρούν ότι επιδεικνύω έτσι έλλειψη αξιοπρέπειας. Είναι κι αυτό μια άποψη κι αν και δεν επιζητώ να γίνω η ελληνική αληθινή ενσάρκωση της Carrie Bradshaw, ζω, σκέφτομαι άρα υπάρχω, προβληματίζομαι και οφείλω στα χούγια μιας δεκαετίας, να γράφω τους προβληματισμούς μου. Χαίρομαι που το ξεκαθαρίσαμε.)

Είναι μια εποχή που αν και δεν...αχμ "ψάχνομαι", το φλερτ με βρίσκει. I'm dating. I am dating in a NYC style, εξού και η αναφορά στη συμπαθή fictionary συνάδερφο. Η διαφορά είναι ότι δεν έχω χρόνο για άλλο πόνο που λέει ο Χατζηγιάννης. Καλά, οκ, pain is not included, αλλά αν με ενδιαφέρει κάτι αυτό τον καιρό, είναι μία προσπάθεια για σχέση. Φυσικά όχι με τον οποιονδήποτε. Επειδή περνάω μια πολύ πιεστική περίοδο, θέλω μια παρέα να μοιραστούμε στιγμές καθημερινές γιατί είμαστε άνθρωποι και shit happens. Κυρίως όμως να φτιάξουμε όμορφες στιγμές μαζί,

Δεν έχω περιθώρια για fooling around, casual sex και πειραματισμούς. Όχι ότι με αφορούσαν ποτέ,  αλλά κάποτε έλεγα "Οk, τι έχω να χάσω; Το πολύ πολύ ένας από τους δύο να κολλήσει και να 'χουμε δράματα".

Βέβαια καμία σχέση δεν μπορεί να ξεκινήσει με το "Θέλεις να τα φτιάξουμε;". Αλλά να... Ξενερώνω με τα "Εγώ δεν είμαι έτοιμος για σχέση/ Δεν ξέρω/ Δεν είμαι σίγουρος" και τα λοιπά. Άσε που στο μυαλό μου όλα αυτά μεταφράζονται "Είσαι psycho που θες να με τυλίξεις ενώ εγώ ήθελα ένα γρήγορο".

Χελλόου... Το γεγονός ότι μια κοπέλα ενδιαφέρεται για σχέση, δε σημαίνει ότι περιμένει να παντρευτείτε, να μείνετε μαζί 2 χρόνια, να τη γνωρίσεις στους δικούς σου κι άλλα τέτοια. Κι αν αυτό συναντάτε στις περισσότερες, είναι α) λόγω στερεοτύπων που δημιουργούνται από μια κοινωνία που μεγαλώσατε κι εσείς μέσα σ'αυτή και β) δε σημαίνει πως είμαστε όλες τόσο τραγικές.

Αντίστοιχα, κι εγώ προσπαθώ να μη βάζω την ταμπέλα του μαλάκα σε όλους. Κάποιος πληγώθηκε, γδάρθηκε, ξενέρωσε, δε γουστάρει και φοβάται να κάνει σχέση. Ναι, όταν ακούω από μέσα μου το "Είσαι psycho που θες να με τυλίξεις ενώ εγώ ήθελα ένα γρήγορο", δε σκέφτομαι αυτόματα "α το καημένο". Κι αυτή τη στιγμή που ψύχραιμα (υπερ)αναλύω, το πρώτο μου παράπονο θα είναι "μα γιατί εγώ να προσπαθώ τόσο σκληρά να μην φορτώνω τα λάθη των άλλων στους επόμενους;".

Όλα αυτά μου γεννούν τους παρακάτω προβληματισμούς...
Γενικά, αν και δε θεωρώ πως συμβιβάζομαι, αφήνω πολλά περιθώρια. Περιθώρια να 'ναι ο άλλος πιεσμένος κι ας μην τον πιέζουμε. Περιθώρια να 'ναι ο άλλος ντροπαλός, ας κάνουμε εμείς την πρώτη κίνηση. Περιθώρια να 'ναι ο άλλος σε κακή περίοδο, ας μη του μιλάμε για τα δικά μας, ας κάνουμε τον υπέρτατο καραγκιόζη.

Και τελικά τι μένει μετά από τόσο περιθώρια; Ένας τεράστιος συμβιβασμός. Ooooops!
Γιατί δε φτάνει να μη συμβιβάζεσαι στα χαρακτηριστικά που επιζητάς σε έναν άνθρωπο (και για να μην τρελλαθείτε στα σχόλια, μιλάω για τα εσωτερικά), πρέπει να θέτεις κάποια όρια, κάποια στάνταρς για τη συμπεριφορά του άλλου προς εσένα. Δεν είσαι κάτι δεδομένο επειδή είσαι φιλικός και κατανοητικός. Κι επίσης, δεν είσαι ο σκουπιδοτενεκές κανενός για να πετάει σε σένα όσα τον βαραίνουν και να φεύγει. Αυτό είναι ένα wake up call και ξέρω πως πολλοί καταλαβαίνετε την κατάσταση που περιγράφω. Το να κάνεις πίσω ακόμα κι απ'τις βασικές κοινωνικές σου ανάγκες, όπως το να μιλήσεις λίγο γι'αυτά που σε βαραίνουν κι εσένα, είναι από τους βασικούς συμβιβασμούς. Πόσο μάλλον για κάποιον που δεν ενδιαφέρεται να ρωτήσει "Τι κάνεις εσύ;".

Δε φτάνει λοιπόν να σε κερδίσει από το φλερτ κι από το ραντεβού (αφού μιλάμε συγκεκριμένα για τέτοιες σχέσεις). Δεν δένει το γαϊδαρό του και συγκεκριμένα, τον δωρεάν ψυχαναλυτή του, μια δεύτερη μαμά που δε θα τον πρήξει κιόλας. Είναι συχνό φαινόμενο. Είτε συμβαίνει αυτό είτε αφού σε κερδίσει, χάνει την κάψα της διεκδίκησης.

Μετά αναρωτιόμαστε γιατί οι άνδρες γίνονται διστακτικοί και γιατί οι γυναίκες επιθετικές. Σταματήστε να κυνηγάτε τα στερεότυπα κι ακούστε τις επιθυμίες σας, το ένστικτό σας μα κυρίως αφεθείτε στο συναίσθημα. Αν θες κάποιον στη ζωή σου, ξέχνα τις οδηγίες, τα do's και τα dont's, κάνε το άλμα. Αν πετύχει, καλώς, αν δεν πετύχει, θα πετύχει με κάποιον ή κάποια άλλη. Μόνο για αυτό το άλμα, μην ξεχνάτε τα όσα γίνονται στη γη. Μην ξεχνάτε τον εαυτό σας. Για να πετύχετε το οτιδήποτε, πρέπει να υπάρχετε κι εσείς μέσα σε αυτό.

</Προβληματισμός>