Γενέθλια, αυτή η μάστιγα
Ήρθα να σας μιλήσω για τα γενέθλιά μου. Όχι μίζερα, ούτε γκρινιάζοντας. Αλλά όταν με ρωτάνε "Γιατί δε θες να 'ρθουν τα γενέθλιά σου τόσο πολύ;" υπάρχουν πολλές απαντήσεις, τις οποίες και θα σας περιγράψω.
Είχα μια αγάπη για τα γενέθλιά μου μικρότερη. Γιατί θα είχα το δώρο μου, τις ευχές μου, την τούρτα μου, το αγαπημένο μου φαγητό απ'τα χεράκια της μητρός μου. Καλά όλα αυτά. Κι εντάξει, μια ευχή την ξανακούς μέσα στο χρόνο, παστίτσιο θα ξανάφτιαχνε η μάδα μου, δώρο έπαιρνα και τα Χριστούγεννα κι άμα έβγαζα και κάνα καλό βαθμό. Οπότε γιατί τέτοια κάψα;
Μα για το πρωινό ξύπνημα. Που έμπαινε ολόφωτη η κυρία Άννα στο δωμάτιό μου...
- Ποιό κοριτσάκι γιορτάζει σήμερα;
- Μμμμμ. Εγώωωω.
- Σήκω, σήκω, σήκω. Γενέθλια!
- Μμμμ. Εγώ.
Μοσχάρα όπως πάντα. Το ωραιότερο γενέθλιο πρωινό ξύπνημα ήρθε το 2004 νομίζω. Ώπου μπαίνει μέσα και η ερώτησή της ήταν "Ποιό κοριτσάκι δε θα πάει σχολείο σήμερα; Και έχει και γενέθλια;". Είχε χιονίσει μέχρι το μπαλκόνι μας στον πρώτο. ΕΙΧΕ ΧΙΟΝΙΣΕΙ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ΚΑΙ ΕΙΧΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΚΑΙ ΗΤΑΝΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ. Καλά. Απόλαυση. Αποκλειστήκαμε με τις φίλες μου το ιδιο βράδυ στο κέντρο της πόλης γιατί δεν είχαμε πως να γυρίσουμε οπότε πηγαίναμε από καφετέρια σε καφετέρια και στο μεταξύ παίζαμε χιονοπόλεμο. Κό-λα-ση!
Τα επόμενα γενέθλια που θυμάμαι (ναι, ναι, θα σας πω όσα θυμάμαι), ήταν το 2006. Πρωινό ξύπνημα κλασικά φαντασμαγορικό αλλά έλα που ήταν μεσοβδόμαδα κι έλα που είχα να κάνω μια πανηλίθια εργασία για την πανηλίθια ευρωπαϊκή πανηλίθια ένωση. Και μετά είχαμε τραπέζι σε ένα φίλο των δικών μου. Και η μάδα μου ήταν στον κόσμο της. Εγώ βίωνα μια σκοτεινή στιγμή στο timeline μου ("πόσο πιο lame μπορούν να γίνουν τα πανηλίθια γενέθλιά μου; αχ είμαι τόσο οργισμένη και τόσο έφηβη") κι εκείνη επαναλάμβανε ότι ήταν τα sweet sixteen μου και πόσο σημαντικό είναι αυτό. Αφού ήρθε και η γειτόνισσα και μας έφερε τα πανηλίθια σοκολατάκια της, η μάδα μου τέλειωσε το μαγείρεμα, εγώ πασάλειψα την εργασία με σάλτσες για την πανηλίθια ευρωπαϊκή ομοσπονδία, έβαλε τέρμα το άσμα, με κοίταξε και μου τραγούδησε
- Girl, you'll be a woman soon.
- Εγώ να πάω στο Χατζηγιάννη ήθελα σήμερα ρε μαμά.
- Μεγαλώνεις...
- Θέλω να πάω στο Χατζηγιάννη!
- Πήγες πριν ένα μήνα και θα πας και το ΣΚ.
- Κανείς δε με καταλαβαίνει.
Η αλήθεια είναι πως αυτα τα γενέθλια τα μελετούσε από χρόνια. Θυμάμαι από τα 12 να μου λέει πως όταν γίνω 16, θα βγούμε οι δυό μας, θα πάμε κάπου πολύ καλά σαν δυο γυναίκες πια και θα γιορτάσουμε την πρώτη μικρή μου ενηλικίωση. Αλλά το 2006 ήταν αρκετά άρρωστη και αδύναμη για να κάνουμε τέτοια έξοδο. Τότε δεν μπορούσα να το καταλάβω.
Και το 2007, θα πήγαινα ανήμερα των γενεθλίων μου Χατζηγιάννη (είχα ένα μικρό κόλλημα εκείνη τη μουσικά ζοφερή για εμένα 5ετία 2003-2008). Και θα πήγαινα και με το αγόρι μου αφού πρώτα έπαιρνα καινούριο φόρεμα, καινούριες μπότες, πήγαινα και κομμωτήριο και με έβαφε η μαμά μου. 17 χρονών, κοπελούα και δε συμμαζεύεται. Πριν το κομμωτήριο χωρίζω. Για μαλακίες. Με παίρνει η Άννα με το ζόρι και πάμε κομμωτήριο, εγώ να κλαίω που θα 'χανα το Χατζηγιάννη - ποιός χέστηκε για το αγόρι μου, η μαμά μου να μην ξέρει τι να μου πρωτοπεί, η κομμώτρια να μου λέει τι γουρούνια που είναι οι άνδρες. Σουρεαλισμός.
Γυρνώντας σπίτι παραγγείλαμε, ανοίξαμε ένα μπουκάλι κρασί, η μαμά μου μου έλεγε να μην ξαπλώνω στο πλάι και μουσκεύω το μαλλί με δάκρυα και χαλάσει. Ρεαλισμός.
Εκείνη τη νύχτα, στον καναπέ του σαλονιού μας κι ενώ βλέπαμε ταινία αγκαλιά, της είπα "Χρόνια πολλά, μαμά". Με κοίταξε διερευνητικά. "Εσύ γιορτάζεις περισσότερο, γεννήθηκε το παιδί σου". Και έμεινε με αυτό το γαμάτο smirk της μάδας μου που ήξερες όταν το έβλεπες ότι όλα θα πάνε καλά.
Το 2008 ήταν τα πρώτα μου γενέθλια χωρίς να με ξυπνήσει η Άννα. Πήγα και Χατζηγιάννη, παίξαμε και χιονοπόλεμο με παγιέτα και γόβα, ο Μισέλ μου ευχήθηκε προσωπικά. Αλλά το πρωί δεν άνοιξε η πόρτα μου από την πιο ευτυχισμένη μητέρα στον κόσμο.
Έκτοτε τα γενέθλια με ενοχλούν. Ειδικά τα τελευταία χρόνια το μόνο ειδικό που συμβαίνει είναι ότι πηγαίνω γλυκά στο γραφείο. Απολαμβάνω τις ευχές, ειδικά αν δίδονται με αγάπη. Αλλά αν μπορούσα θα κρυβόμουν από όλο τον κόσμο για μια μέρα. Αν μπορούσα θα έλεγα σε όλους να ξεχάσουν τα γενέθλιά μου. Γιατί θα θελα να ναι μια γιορτή, να είναι η μέρα μου, να κάνει κάποιος κάτι όμορφο για μένα. Εγωιστικό; Μπορεί Αλλά αυτό θα λαχταρούσα. Κι αν δε το έχω, θα προτιμούσα απλώς να εξαφανιστεί η 16η Φεβρουαρίου από το ημερολόγιο. Θα μπορούσε να ήταν ένα λουλούδι ή ένα σπιτικά μαγειρεμένο φαγητό ή κάτι που το θέλω και το αναβάλλω κι ας είναι μικρής αξίας, είναι μεγάλης φροντίδας κίνηση.
26 16ες Φεβρουαρίου περάσαν και κάνω ακόμα σα μωρό.
Ένα τρομαχτικό blast from the past:
Post a Comment
Any comments?