Στο βάθος, κήπος
Όπως είχα ξαναγράψει, κάποτε δε θα είμαστε τίποτα. Τι σκόνη; Ούτε ιδέα. Γι'αυτό ή που τη ζωή την ελάχιστα μεγάλη θα τη ζήσουμε ή που θα την αφήσουμε να περάσει έτσι. Και τα δύο δεκτά.
Για κάποιους, η ζωή αυτή ξεκινάει με τις καλύτερες συνθήκες. Και τις κουβαλούν για καιρό. Οι περισσότεροι μπαίνουν σε γυάλες, σε μικρά ανθρώπινα θερμοκήπια, με μικρόκοσμους και μια πραγματικότητα περιορισμένη.
Άλλοι πάλι, αναγκάστηκαν να μάθουν τη μεγαλύτερη πραγματικότητα. Ελάχιστοι από αυτούς στη ζούγκλα την ανοιχτή, οι περισσότεροι απλώς σε μεγαλύτερες γυάλες, φιλοξενώντας κι άλλους εκεί.
Μας πονάει όταν δίνουμε λίγο χώρο απ'τον κλειστό μας κήπο. Λίγο χρόνο απ'την μικρή κλεψύδρα, λίγη χαρά απ'το μεγάλο πόνο. Μας πονάει ακόμα κι αν υπάρξει ανταπόδοση. Μας εξαντλεί δε, όταν δεν υπάρχει, όταν ο άλλος δέχεται με χαρά τα δώρα σου αλλά είτε δεν μπορεί είτε δεν θέλει είτε δεν ξέρει πως να τα ανταποδώσει.
Θα ήμουν τρελλή αν μετάνιωνα για τις τρεις καλές κουβέντες και τα χαμόγελα που χαρίζω ακόμα κι όταν είμαι ένα ράκος η ίδια. Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα μετά από αυτά κάποιος να με αγκαλιάσει γιατί μου αξίζει και τα λοιπά. Όμως δεν περιμένω τόσο συναίσθηση από τους μικρούς κηπουρούς.
Φροντίζουμε στον κήπο μας να λείπουν τα ζιζάνια, να διανθίζονται οι σκέψεις, να καλούμε αγαπημένους φίλους να σπείρουν κάτι όμορφο δικό τους. Λίγο σκεφτόμαστε, λίγη ευθύνη παίρνουμε για το τι έχουμε σπείρει εμείς στους κήπους των άλλων. Υποσχέσεις, ελπίδες, προσμονές, εμπιστοσύνη.
Ο κήπος θα μαραθεί, θα ξεριζωθεί, θα τσιμεντωθεί ίσως κάποτε. Το πιθανότερο είναι αυτό. Για όσο θα ζούμε να τον κοιτάμε, θέλουμε να μοιάζει όμορφος. Τι κι αν έχουμε κάψει ολόκληρο γιασεμί στον παραδίπλα; Τι κι αν είχαμε τάξει να φυτέψουμε μια μπουκαμβίλια κάπου;
Στο τέλος όλοι μένουν στον κήπο τους.
Σας γράφω απ'το γιαπί που 'χω για κήπο.
Για κάποιους, η ζωή αυτή ξεκινάει με τις καλύτερες συνθήκες. Και τις κουβαλούν για καιρό. Οι περισσότεροι μπαίνουν σε γυάλες, σε μικρά ανθρώπινα θερμοκήπια, με μικρόκοσμους και μια πραγματικότητα περιορισμένη.
Άλλοι πάλι, αναγκάστηκαν να μάθουν τη μεγαλύτερη πραγματικότητα. Ελάχιστοι από αυτούς στη ζούγκλα την ανοιχτή, οι περισσότεροι απλώς σε μεγαλύτερες γυάλες, φιλοξενώντας κι άλλους εκεί.
Μας πονάει όταν δίνουμε λίγο χώρο απ'τον κλειστό μας κήπο. Λίγο χρόνο απ'την μικρή κλεψύδρα, λίγη χαρά απ'το μεγάλο πόνο. Μας πονάει ακόμα κι αν υπάρξει ανταπόδοση. Μας εξαντλεί δε, όταν δεν υπάρχει, όταν ο άλλος δέχεται με χαρά τα δώρα σου αλλά είτε δεν μπορεί είτε δεν θέλει είτε δεν ξέρει πως να τα ανταποδώσει.
Θα ήμουν τρελλή αν μετάνιωνα για τις τρεις καλές κουβέντες και τα χαμόγελα που χαρίζω ακόμα κι όταν είμαι ένα ράκος η ίδια. Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα μετά από αυτά κάποιος να με αγκαλιάσει γιατί μου αξίζει και τα λοιπά. Όμως δεν περιμένω τόσο συναίσθηση από τους μικρούς κηπουρούς.
Ο κήπος θα μαραθεί, θα ξεριζωθεί, θα τσιμεντωθεί ίσως κάποτε. Το πιθανότερο είναι αυτό. Για όσο θα ζούμε να τον κοιτάμε, θέλουμε να μοιάζει όμορφος. Τι κι αν έχουμε κάψει ολόκληρο γιασεμί στον παραδίπλα; Τι κι αν είχαμε τάξει να φυτέψουμε μια μπουκαμβίλια κάπου;
Στο τέλος όλοι μένουν στον κήπο τους.
Σας γράφω απ'το γιαπί που 'χω για κήπο.
Post a Comment
Any comments?