Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά
Δεν της άρεσε η ιδέα αλλά she rolled with it. Κι αυτό γιατί ήξερε πως τρεις μέρες μετά θα είχα επιστρέψει στο "μαμά". Και γιατί άλλωστε να θες να αντικαταστήσεις αυτή την υπέροχη λέξη με ένα όνομα που το έχουν χιλιάδες γυναίκες εκεί έξω τη στιγμή που αυτή τη λέξη μπορείς να την πεις μόνο σε μία; Μαμά, μανούλα, μαμάκα.
Σε μια εκδρομή στο Ναύπλιο, 'κει στο Παλαμήδι, ο μικρός αίλουρος απομακρύνθηκε από τη μαμά του μαζί με την καλύτερή της φίλη. Η μαμά μου πιο πίσω χάζευε κάτι. Και μπουπ - ήρθα σε μετωπική σύγκρουση με τη φυλακή του Κολοκοτρώνη. "ΜΑΜΑΑΑΑΑΑΑ". Και ξαφνικά, ο σουπερήρωας Mom έτρεξε να με σώσει. "Άκουσα μια φωνή να φωνάζει "μαμά" και ήμουν σίγουρη ότι ήταν η δική σου!". Τι απλό, να αναγνωρίζει η μάνα την κραυγή του παιδιού της. Μα τώρα πια μου φαντάζει τόσο συγκλονιστικό.
Μεγαλώνω και συνειδητοποιώ την έννοια της μητέρας. Είναι η τροφοδοσία αγάπης, φροντίδας, γνώσης, ζωής. Παστίτσιου.
Η μάνα δε χρειάζεται να είναι αυτή που σε γεννά επίσης. Δε χρειάζεται να 'ναι καν μια τυπική μητρική φιγούρα. "Μάνα" μπορεί να είναι αυτό το πρόσωπο στη ζωή σου που σε έθρεψε μέχρι να σταθείς στα πόδια σου, μόνος σου.
Κι έτσι νιώθω για τη δική μου. Παρ'όλο που πράγματι με έβγαλε απ'τα σπλάχνα της, ήταν δυο φορές μητέρα για εμένα. Η βιολογική, κλασική ελληνίδα μάνα αλλά και η μοντέρνα, εναλλακτική life coach μου. Δεν περιορίστηκε στη μαμαδοσύνη αλλά αποφάσισε να μου ανοίξει παράθυρα στον κόσμο. Να γίνει μέντορας. Πυγμαλίων της Γαλάτειας. Κι εγώ τσινούσα γιατί αυτό κάνουν τα παιδια. Νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Κι ακόμα χειρότερα, πιστεύουν ότι η μαμά θα είναι πάντα εκεί για να τους τα ξαναπεί όταν θα τα 'χουν χάσει.
Έτσι η μαμά μου ήταν μαμά μου όχι γιατί με γέννησε, ούτε γιατί με αγάπησε, αλλά γιατί με μεγάλωσε, με εξέλιξε, με έκανε άνθρωπο, μου έδωσε ψυχή.
Σ'ένα ημερολόγιό της έγραψε δύο ημέρες μετά τη γέννα "φτάνει να με φωνάζεις "μαμά" θα μου είναι αρκετό". Υπάρχει πιο όμορφη λέξη;
Post a Comment
Any comments?