Αν δεν το κάνεις εσύ, θα το κάνει κάποιος άλλος (;)
Η πρώτη πραγματική ανάρτηση για αυτό το blog έχει να κάνει με ένα απ'τα ερωτήματα που με απασχολούν εδώ και μήνες. Ένα ερώτημα που έγινε παράπονο σχεδόν...
Για κάποιο λόγο, ποτέ δε θα μάθουμε γιατί, είμαι ανεξήγητα δοτικός άνθρωπος. Έχω το βίτσιο να βοηθάω ανθρώπους. Και βρίσκω και τον μπελά μου συνήθως.
Όμως την μεγαλύτερή μου βοήθεια προσπαθώ να την δίνω στα ζώα και στο περιβάλλον. Νομίζω ότι το αξίζουν περισσότερο κι από κάποιους ανθρώπους. Για να μη μακρυγορώ, προσπαθώ να φροντίζω αδέσποτα, να τα προστατεύω από δηλητηριασμένες τροφές, να τους προσφέρω ό,τι μπορώ ενώ παράλληλα είμαι και εγγεγραμμένη συνεισφέροντας οικονομικά και όχι μόνο σε μία περιβαλλοντική οργάνωση.
Καλά όλα αυτά. Η ανάδραση (κοινώς feedback) που δέχομαι για τα παραπάνω είναι συνήθως "Μα καλά, γιατί εσύ; Δεν μπορεί κανείς άλλος να το κάνει;".
Στην αρχή αναρωτιόμουν: είναι επειδή ενδιαφέρομαι για τα ζώα ή επειδή ενδιαφέρομαι για το περιβάλλον; Εάν δρούσα έτσι και υποστήριζα μία οργάνωση με φιλανθρωπικό ενδιαφέρον, θα είχα τις ίδιες αντιδράσεις; Εάν ναι, τότε τα πράγματα θα 'ταν ακόμα χειρότερα.
Γενικά παρατηρώ ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον, πρωτοβουλία για καμία προσπάθεια γύρω μας. Απ'το να σεβαστείς το γείτονα (που δεν είναι επιλογή, είναι υποχρέωση) μέχρι να δώσεις ένα ευρώ για ένα καλό σκοπό, απ'το να δώσεις ένα πιάτο φαΐ σε κάποιον που ξέρεις ότι το χρειάζεται μέχρι το να βάλεις λίγο καθαρό νερό για να ξεδιψάσουν τα ζώα της γειτονιάς σου... Εμείς επιλέγουμε να αδιαφορούμε. Εάν δεν κοιτάμε το πρόβλημα, εάν δεν βλέπουμε την ανάγκη του άλλου έστω για ευγένεια -το πιο απλό- δεν υπάρχει!!! Όσο εμείς είμαστε καλά, δεν πάνε να πνιγούνε όλοι;
Μα όταν το πρόβλημα χτυπήσει τη δική σου πόρτα...
Και εγώ δεν είμαι καμιά αγία. Θα μπορούσα να βοηθώ σε πολλούς τομείς πολλούς ανθρώπους κτλ αλλά δεν το κάνω. Γιατί κι εγώ επειδή κάνω δύο πράγματα νομίζω ότι καθάρισα στο υποσυνείδητό μου! Στο τέλος του μήνα π.χ. όταν τα λεφτά μου βγαίνουν για να πάρω φαγητό για τη δική μου γάτα κι όχι και για τις γάτες που προσέχω, αποφεύγω να περάσω απ'το δρόμο τους γιατί αν δεν εχουν ήδη ταϊστεί απ'τις συναγωνίστριες γατομαμάδες, θα νιώσω ενοχές! Όμως οι γάτες αυτές θα πεινάσουν σ'αυτή την περίπτωση είτε περάσω είτε όχι. Εάν περνούσα όμως θα 'χαν τουλάχιστον λίγη στοργή και χάδια... Αλλά στο βωμό της δικής μου ενοχής , τα στερώ κι αυτά! <--- Ένα απλό παράδειγμα. Πολλαπλασιάζοντάς το με τα ζώα του πλανήτη, τη Γη που αργοπεθαίνει, τους ανθρώπους που ζουν αναπνέοντας και μόνο... είναι μία ενοχή που κουβαλάμε όλοι.
Καλά ξυπνήσαμε και αγανακτήσαμε και κάναμε το χαβαλέ μας στο Σύνταγμα. Βάλτε τώρα ένα χεράκι να κάνουμε και τον κόσμο μας καλύτερο όλοι μαζί. Ένας ένας κάνουμε τη διαφορά! Οκ;
Image: graur razvan ionut / FreeDigitalPhotos.netΓια κάποιο λόγο, ποτέ δε θα μάθουμε γιατί, είμαι ανεξήγητα δοτικός άνθρωπος. Έχω το βίτσιο να βοηθάω ανθρώπους. Και βρίσκω και τον μπελά μου συνήθως.
Όμως την μεγαλύτερή μου βοήθεια προσπαθώ να την δίνω στα ζώα και στο περιβάλλον. Νομίζω ότι το αξίζουν περισσότερο κι από κάποιους ανθρώπους. Για να μη μακρυγορώ, προσπαθώ να φροντίζω αδέσποτα, να τα προστατεύω από δηλητηριασμένες τροφές, να τους προσφέρω ό,τι μπορώ ενώ παράλληλα είμαι και εγγεγραμμένη συνεισφέροντας οικονομικά και όχι μόνο σε μία περιβαλλοντική οργάνωση.Καλά όλα αυτά. Η ανάδραση (κοινώς feedback) που δέχομαι για τα παραπάνω είναι συνήθως "Μα καλά, γιατί εσύ; Δεν μπορεί κανείς άλλος να το κάνει;".
Στην αρχή αναρωτιόμουν: είναι επειδή ενδιαφέρομαι για τα ζώα ή επειδή ενδιαφέρομαι για το περιβάλλον; Εάν δρούσα έτσι και υποστήριζα μία οργάνωση με φιλανθρωπικό ενδιαφέρον, θα είχα τις ίδιες αντιδράσεις; Εάν ναι, τότε τα πράγματα θα 'ταν ακόμα χειρότερα.
Γενικά παρατηρώ ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον, πρωτοβουλία για καμία προσπάθεια γύρω μας. Απ'το να σεβαστείς το γείτονα (που δεν είναι επιλογή, είναι υποχρέωση) μέχρι να δώσεις ένα ευρώ για ένα καλό σκοπό, απ'το να δώσεις ένα πιάτο φαΐ σε κάποιον που ξέρεις ότι το χρειάζεται μέχρι το να βάλεις λίγο καθαρό νερό για να ξεδιψάσουν τα ζώα της γειτονιάς σου... Εμείς επιλέγουμε να αδιαφορούμε. Εάν δεν κοιτάμε το πρόβλημα, εάν δεν βλέπουμε την ανάγκη του άλλου έστω για ευγένεια -το πιο απλό- δεν υπάρχει!!! Όσο εμείς είμαστε καλά, δεν πάνε να πνιγούνε όλοι;
Μα όταν το πρόβλημα χτυπήσει τη δική σου πόρτα...
Και εγώ δεν είμαι καμιά αγία. Θα μπορούσα να βοηθώ σε πολλούς τομείς πολλούς ανθρώπους κτλ αλλά δεν το κάνω. Γιατί κι εγώ επειδή κάνω δύο πράγματα νομίζω ότι καθάρισα στο υποσυνείδητό μου! Στο τέλος του μήνα π.χ. όταν τα λεφτά μου βγαίνουν για να πάρω φαγητό για τη δική μου γάτα κι όχι και για τις γάτες που προσέχω, αποφεύγω να περάσω απ'το δρόμο τους γιατί αν δεν εχουν ήδη ταϊστεί απ'τις συναγωνίστριες γατομαμάδες, θα νιώσω ενοχές! Όμως οι γάτες αυτές θα πεινάσουν σ'αυτή την περίπτωση είτε περάσω είτε όχι. Εάν περνούσα όμως θα 'χαν τουλάχιστον λίγη στοργή και χάδια... Αλλά στο βωμό της δικής μου ενοχής , τα στερώ κι αυτά! <--- Ένα απλό παράδειγμα. Πολλαπλασιάζοντάς το με τα ζώα του πλανήτη, τη Γη που αργοπεθαίνει, τους ανθρώπους που ζουν αναπνέοντας και μόνο... είναι μία ενοχή που κουβαλάμε όλοι.
Καλά ξυπνήσαμε και αγανακτήσαμε και κάναμε το χαβαλέ μας στο Σύνταγμα. Βάλτε τώρα ένα χεράκι να κάνουμε και τον κόσμο μας καλύτερο όλοι μαζί. Ένας ένας κάνουμε τη διαφορά! Οκ;
Post a Comment
Any comments?