Άει (στο καλό) Βασίλη!

Τέτοιο καιρό το 2008, πριν 3 χρόνια δηλαδή, σε ένα άλλο blog (που δε θέλω να θυμάμαι, αλλά φαίνεται με ακολουθεί σα φάντασμα...) έγραφα για το πως, γιατί και πότε παθαίνει ο κόσμος κατάθλιψη αυτή την άγια καταναλωτική περίοδο.

Όμως σήμερα, αντί αυτού (ενώ -για να λέμε και την αλήθεια- πάλι για τον υπερκαταναλωτισμό των ημερών ενώ είμαστε και ταπιά, ξεκίνησα να γράφω) θα σας διηγηθώ κάποιες ιστορίες (ΝΑΙ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ) από τη ζωή μου. Θα ξεκινήσω με την πρώτη και τελευταία εμπειρία που θυμάμαι με τον Άη Βασίλη που είναι και ο λόγος που έμαθα και το ότι δεν υπάρχει!

Λοιπόν, δε θα μπω σε λεπτομέρειες για την οικογένειά μου. Θα το κάνω κάποια άλλη στιγμή με χιουμοριστική διάθεση (και τώρα χιουμοριστική είναι η διάθεση αλλά τώρα βαριέμαι!). Πριν αρχίσω για τα καλά, αφιερώνω αυτό το κείμενο στη Μαρία Π.

Πηγή:http://www.hdwallpapers.in/santa_claus_hat-wallpapers.html
Το λοιπόν. Εγώ είχα μια δόλια μάνα, γνωστή και ως "μάνα κουράγιο" αν και μέσα της έκρυβε μόνο μια "μάνα ρέιβερ". Η μάνα χωρισμένη και καταδικασμένη να με αντέχει, εμένα και τις παραξενιές που μου δημιουργούσαν οι παππούδες μου με τους οποίους έμενα τις καθημερινές ενώ τα ΣΚ's με αναλάμβανε εκείνη. Επειδή ακριβώς δεν έμενα πολύ καιρό με τη μαμά -γιατί δούλευε μέχρι αργά και κάποιος έπρεπε να με φροντίζει το νήπιο- τη φοβόμουν! Πολύ μάλιστα! Όχι ότι είχε τίποτα τρομαχτικό η γυναίκα, αλλά δεν την είχα συνηθίσει. Την έπαιρνε ο παππούς μου να της πει "Κάνε κάτι! Είναι σκέτος διάολος! Κρεμιέται απ'τις βιβλιοθήκες!" και η μαμά μου σταυροκοπιόταν αν και άθεη γιατί πολύ απλά μπροστά της ούτε μιλιά δεν έβγαζα (μάνι μάνι σας είπα τη μισή ιστορία ζωής μου - μέχρι τα 5 μου)! Βέβαια, όταν η συζήτηση έφτανε στα δεδουλευμένα μου, δηλαδή στα δώρα μου, γινόμουν αγανακτισμένη και τα διεκδικούσα με πάθος!

Έτσι, θα 'μουν δε θα 'μουν 4 χρονών, κάποια Χριστούγεννα ...δηλαδή του 1994, και ήρθε η ώρα να σκεφτώ τι δώρο θέλω από τον Άη Βασίλη. Η μάδα (μάδα, εκ του mother, έχουμε αγγλική προφορά όχι αστεία) μου εξήγησε τι πρέπει να κάνω ενώ εκείνη έβλεπε ένα δοκυμανδέρ για τις πολικές αρκούδες. Μου είπε λοιπόν, ότι πρέπει να γράψω γράμμα στον Santa με πολλή ευγένεια και να του ζητήσω το παιχνίδι που ήθελα ή εναλλακτικά, παγκόσμια ειρήνη.

Πρόβλημα πρώτο: δεν ήξερα να γράφω! Όχι απλώς δεν ήξερα να γράφω, δεν ήξερα και να διαβάζω (μάλιστα θυμάμαι σαν τώρα που διαμαρτυρόμουν για το δοκυμανδέρ ότι δεν ήξερα ούτε τι έλεγε η κυρία (ήταν στα αγγλικά) ούτε τι έγραφε από κάτω, οπότε βλακεία)! Γιατί; Όχι, δεν με είχανε σε μπουντρούμι τιμωρία να μην πηγαίνω σχολείο αλλά ήμουνα 4 (μα καλά δεν προσέχετε όταν τα γράφω;)! Η μάδα με διαβεβαίωσε ότι θα το γράψει εκείνη. "Και που το ξέρω εγώ ότι θα γράψεις αυτό που θέλω κι όχι αυτό που θες εσύ;" (όταν θα γράψω για περασμένα γενέθλια θα καταλάβετε τη σχέση της μάνας μου με τα παιδικά δώρα - καμία). Επειδή λοιπόν βρισκόμασταν στο σπίτι των παππούδων μου εκείνο το πρωί, μου είπε αν θέλω, αφού το γράψει, να το διαβάσει δυνατά ο παππούς για να 'μαι σίγουρη. Πείστηκα (παππούς = εγγύηση).

Πρόβλημα δεύτερο: Μερικές μέρες πριν, είχα δει στην τηλεόραση διαφημιστικό (...) με την Κολλητούλα (δείτε στο 0.52 ) και είχα πάθει έρωτα (δεν καταλαβαίνω τι της είχα βρει!). Τις επόμενες μέρες στο προνήπιο είχαμε κουβέντα με τα κορίτσια το τι θα ζητήσουμε από τον Άγιο Παιχνιδοποιητή. Εγώ εξέφρασα την άποψή μου πάνω στην Κολλητούλα. Ώσπου πετάγεται η Σταυρούλα και λέει "Εγώ θα ζητήσω την Κολλητούλα κι όχι εσύ." Περιττό να σας πω, έγινε του Βιετνάμ κι ας μην ήξερα τότε αν το Βιετνάμ είναι χώρα ή πάστα στο γειτονικό ζαχαροπλαστείο.

Οπότε όταν κλήθηκα να πω στη μαμά μου τι σκατά θέλω για την Πρωτοχρονιά, έμεινα παγωτό. Αφού πέρασα λίγη ώρα σκεπτόμενη κι αφού βούρκωσα σχεδόν έμπηξα την εξής τσιρίδα "ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΚΟΛΛΗΤΟΥΛΑ ΑΛΛΑ Η ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΘΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΙ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΓΙΑΤΙ ΕΓΡΑΨΕ ΗΔΗ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ 'ΧΕΙ ΑΛΛΗ Ο ΑΗ ΒΑΣΙΛΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΣ". Η μάδα έμεινε κι αυτή σορμπέ. Με τα πολλά ηρέμησα και το γράψαμε με το ρημάδι (εκείνη έγραφε, εγώ ζωγράφιζα μήπως κι ο Άη Βασίλης δεν ξέρει να διαβάζει κι αυτός, ξέρετε, να το διπλοσιγουρέψουμε).

Επόμενη εικόνα, μετά από καμιά βδομάδα, στο μεγάλο super market της περιοχής. Τόσο μεγάλο που 'χε και παιχνίδια μέσα. Κάπου εδώ να πω ότι όταν η μαμά μου με άφηνε με το καρότσι για να δει κάτι, ακόμα κι αν ήταν 10 εκατοστά μακριά μου αλλα πέραν του οπτικού πεδίου, με έπιανε πανικός. Αυτό και έγινε όταν η μαμά μου με άφησε για πέντε λεπτά στην μεγάαααλη ουρά για το ταμείο, καθισμένη μέσα στο καρότσι (ακόμα χώραγα!) να πάει να δει κάτι.
-Θα είσαι εντάξει αν πάω να δω κάτι; μου λέει.
-Τι κάτι , απαντάω το μικρό σκασμένο.
-Κάτι κάτι.
-Να μην πας. Πάρε με κι εμένα. Μαμά μη μ'αφήσεις. ΜΑΜΑΑΑΑ

Είχε ήδη πάει. Η αλήθεια ήταν ότι ήταν σχεδόν δίπλα αυτό που ήθελε να πάει να δει αλλά αφού δεν την έβλεπα, δεν υπήρχε. Κλάμα, φωνή, κακό. Να με ρωτάνε οι κυράτσες "Γιατί κλαις μικρή μου;" και ο Βασίλης Καΐλας που πάντα κρύβω μέσα μου να απαντά "Η μαμά μου με άφησε κι έφυγε και φοβάμαι."
Τελικά η μαμά μου γύρισε και ένιωσε το βλέμμα των γύρω καροτσιών σαν πέλεκυ επάνω της.

-Ήρθααααα.
-Φοβήθηκαααα!
-Μωρό μου δίπλα ήμουνα.
-Εγώ φοβήθηκα. Το πα και στην κυρία δίπλα.
-Χαχα, παιδιά, ξέρετε πως είναι, έσπευσε να με δικαιολογήσει η δύσμοιρη μαμά μου.
-Τι πήγες να δεις μαμάαααα;
-Κάτι.
-ΤΙ ΚΑΤΙ;
-Την Κολλητούλα, προκειμένου να σκάσω μου έδωσε λεπτομέρειες.
-Γιατί;
-Να δω αν είναι ωραία.
-Μα τη δείχνει και στην τηλεόραση.
-Να δω την τιμή της παιδί μου.
-Και τι σε νοιάζει εσένα η τιμή της; Αφού θα τη φέρει ο Άη Βασίλης!
-Ε με ρώτησε να του πω πόσο κάνει.
-Ααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα.

Αν σας πω ότι δε θα μακρυγορήσω κι άλλο θα 'ναι ψέμα.
Έρχεται λοιπόν η παραμονή Πρωτοχρονιάς. Έχω ήδη πάρει Barboκατάσταση ως δώρο για τα Χριστούγεννα και παριστάνω το καλό παιδί για να ελαχιστοποιήσω τις πιθανότητες να "ξεχάσει" το δώρο μου ο χοντρός με το σάκο. Προφανώς τη μαμά μου πάλι της στέρησα ένα ρεβεγιόν με συνομηλίκους της κι έτσι το βράδυ το βγάλαμε με ταινίες αγκαλιά στο κρεβάτι μαζί με τη Σιαμέζα μας τη Λούλου. Τι βράδυ δηλαδή που εγώ πρέπει να αποκοιμήθηκα γύρω στις επτά το απόγευμα.


Κάποια στιγμή η μάδα με ξυπνάει:
-Σήκω μωρό μου, ήρθε ο Άη Βασίλης.

Παθαίνω κενό αέρος εγκεφάλου και την κοιτάω με γουρλωμένα μάτια. Μιλιά.

-Αγάπη μου είσαι καλά;

Μιλιά.

-Γαλάτεια;
-Μαμά ο Άη Βασίλης είναι ακόμα σπίτι μας; είπα με βουρκωμένα μάτια πλέον.

Η μάδα μου το πιασε το υπονοούμενο και μου 'πε:
-Αν δεν σηκωθείς τώρα να πάρεις το δώρο σου, ο Άη Βασίλης θα γυρίσει πίσω να στο πάρει. Τρέχα!

Για πότε σηκώθηκα, για πότε πήγα στο σαλόνι, για πότε σκουντούφλησα πάνω στο δέντρο και για πότε κουβάλησα στο δωμάτιο το τεράστιο δώρο μου είναι απορίας άξιο.

Το συμπέρασμα ήταν ότι φοβόμουν τον Άη Βασίλη. Ακόμα κι όταν άνοιξα το δώρο αναρωτήθηκα αν ο Άης ήξερε ότι το άνοιξα κι αν θα το ζητούσε πίσω. Και καμιά όρεξη δεν είχα να τον δω φάτσα φόρα γιατί ήταν πολύ μεγάλος και περίεργος τυπάς!

Santa DON'T stop here! Εκτός κι αν μου φέρνεις laptop ή αμάξι!
Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος, δηλαδή είμαστε στο Δεκέμβρη του 1995. Πάμε στα ΜΙΝΙΟΝ με μια φίλη της μαμάς και το συνομήλικο σχεδόν γιο της. Όσοι θυμάστε, το ΜΙΝΙΟΝ είχε παράδοση στον Άη Βασίλη που καθόσουν στα πόδια του και έβγαζες φωτογραφία. Έτσι λοιπόν και οι μαμάδες μας, μας πήγαν κι εμάς να βγάλουμε φωτογραφίιιια. Ο φίλος μου έκατσε πρόθυμα. Εκείνη τη στιγμή αντάλλαξα ένα βλέμμα με τη μαμά μου που έλεγε "Αν με αναγκάσεις να κάτσω στα πόδια αυτού του σάτυρου δε θα φάω ψάρι για ένα χρόνο". Κι όμως έκατσα. Η φωτογραφία-δοκουμένδο υπάρχει ακόμα και το παγωμένο μου χαμόγελο επίσης.

Μ'αυτά και με εκείνα, κι ενώ μια άλλη μέρα οδηγούσε η μαμά μου πηγαίνοντας στο super market του τρόμου, μου λέει με σοβαρό ύφος:
-Μπιρμπιλίτσα ήρθε η ώρα να σου πω κάτι και θέλω να φανείς δυνατή.
-Μμμ.
-Αλλά δε θα το πεις στα παιδάκια στο νήπιο.
-Υπόσχομαι.
-Δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης.
-Μα...
-Εγώ στην πήρα την Κολλητούλα πέρυσι.
-Αλήθεια;
-Νννναι!
-Τέλεια! Τι θα μου πάρεις φέτος;
-.... (στωικότητα μάνας)

Κι έτσι το όνειρο/εφιάλτης τέλειωσε για ένα ακόμη παιδάκι στην υφήλιο. Όλη αυτή η εμπειρία (συν την εμπειρία με το πως έμαθα πως γίνονται τα σκασμένα) με έμαθε ένα πράγμα: Να μην πω ποτέ βλακείες στα παιδιά μου! Ποτέ δεν ξέρεις τι συμφορές θα φέρουν!

Επειδή η ζωή είναι γεμάτη ιστορίες, θα σας διηγηθώ πολλές ακόμα με τη μαμά μου. Η στωικότητά της αξίζει διήγηση!!! (Τουλάχιστον για τα παιδικά μου χρόνια. Για τα εφηβικά έχω ενστάσεις!!!)

Image: Clare Bloomfield / FreeDigitalPhotos.net

5 comments

Anonymous 12/16/2011 10:33 am

εχω να πω οτι και η ανηψια μου 5 ετων σημερα το ιδιο προβλημα εχει με τον αγιο. που σημαινει οτι το χασμα γενεων απλα δεν υφισταται εδω....
δευτερον, δεν ειχα παει ποτε στο μινιον γιατι δεν ηξερα αυτο το κολπο με τις φωτογραφιες αλλιως ςω γνησιο παιδι καταναλωτικης κοινωνιας-χριστουγεννιατικου πνευματος θα ειχα παει πρωτη και καλυτερη!
και τριτον.....<3 <3 <3

madBreena 12/16/2011 5:55 pm

Ανηψιά 5 ετών και χριστουγεννιάτικο πνεύμα μόνο ένα άτομο μου φέρνει στο μυαλό...Μαρία Π.!!!! :)

Anonymous 12/18/2011 4:21 pm

polu kalo!! oti xreiazomaste to cheer up!! :D ste

madBreena 12/23/2011 5:25 pm

Χαίρομαι που σας άρεσε!!! Share it αν νομίζετε ότι θα το φχαριστηθούν κι άλλοι :D

Unknown 11/21/2013 3:35 pm

34 days till Xmas!

Post a Comment

Any comments?