Φοίβος Δεληβοριάς

Θα 'ταν κάποια Χριστούγεννα του 20ού ακόμα αιώνα που η μητέρα μου πήρε δώρο στον ξάδερφό μου τον δίσκο "Χάλια". Ο ξάδερφός μου καθυστέρησε να 'ρθει να τον πάρει και κάπως έτσι η ασημί ταινία ασφαλείας έσπασε και το cd έτρεξε στο καλό μας sony cd player. Και κάπως έτσι ξεκίνησε.

Ο Φοίβος ήταν μια μουσική που οι δυο γυναίκες του σπιτιού μου, αγκαλιά με τη γάτα τους, συναντιούνταν σ'αυτή. Η μία λίγο πριν τα 40, η άλλη λίγο πριν τα 10.

Ο Φοίβος μου 'δωσε έναν πατέρα, τον πατέρα του. Για μένα που δε γνώρισα το δικό μου ποτέ. Για μένα που ήθελα ένα ιδανικό να φαντάζομαι.

Κι όταν έχασα τη μητέρα μου, ο "Φώτης" μετατράπηκε σε "Άννα". Κι αχ κι αν θυμάμαι εκείνη τη βραδιά που πρωτοπήγα στο Θησείο με τη μαμά μου. Θυμάμαι ότι μου 'λεγε για τον Θησέα που διάβαζα στο βιβλίο για τη μυθολογία. Και μια εικόνα απ'την Πλάκα: Τα κόκκινα μαλλιά της δίπλα σε μια μπουκαμβίλια. Θα 'θελα να 'ρθω κάποια μέρα απ'το σπίτι, να σε πάω κάπου να δεις θέα στο Θησείο. Να πιεις τσάι. Να μιλήσουμε για άνδρες και να στο παίξω ότι σε ντρέπομαι ξαφνικά στα 23.

Ο Φοίβος, μου 'δωσε το πρώτο καρδιοχτύπι. Όταν ακόμα ξέκλεβα γουλιές μπύρας απ'τη μαμά μου με το πρόσχημα "Μαμά, να δοκιμάσω; Μια γουλίτσα", άκουγα το "Θέλω να σε ξεπεράσω" και τραγούδαγα με πείσμα "Και τι φταίει και το νεράκι που δεν πίνεται". Ναι, ναι. Μικρό σκασμένο. Και κάπως έτσι εδραιώθηκε το έθιμο ΚάθεΦοράΠουΧωρίζωΠρέπειΝαΑκούσωΔεληβοριά.





Στο μεταξύ, προσπαθούσα να καταλάβω τι θέλει να πει ο ποιητής για τα κοκκαλάκια και τα στιχάκια στο "Εκείνη". Και που κολλάει η μάνα του με τη γκόμενα και πως έκανε κι αυτός respawn κι αυτή έριξε τα μούτρα της η κακίστρω και πήγε σε live.
Πάντως δεν είναι τυχαίο πως μεγαλώνοντας όλο και περισσότεροι συνομήλικοί μου ταυτίζονται με αυτό το τραγούδι. Κι απλώς τους συμβουλεύω πως αν έχουν μια καλή μαμά, ας γίνουν πιο ευγενικοί μαζί της κι ίσως το γυναικείο φύλο τους το ανταποδώσει.



Και φτάσαμε πια στην εποχή που εγώ είμαι έφηβη ΡΕ κι αγοράζω και μόνη μου δίσκους απ'το χαρτζιλίκι μου ΡΕ. Και χωρίς να το ξέρει η μάνα μου, πάω κι αγοράζω τον "Καθρέφτη". Και λέω θα γυρίσω σπίτι και θα τ'ακούσω. Αντιθέτως, μου τον ΖΗΤΗΣΕ να τον ακούσει. Πςςςςςςςς Είχα κύρος!
Ομολογώ πως απέφευγα να ακούσω τον μισό δίσκο (γιατί πολύ απλά δεν τον καταλάβαινα) κι έλιωνα τον άλλο μισό. Σήμερα, ακούγοντας τον "Καθρέφτη", ανάβω καπνό και κοιτάζω με ένα άδειο βλέμμα την Καστέλλα. Σα να σου παίρνει τα σωθικά (γίνομαι γλαφυρή, χα;) και να στα βάζει μπροστά σου να τα δεις. Αχ.




Αλλά μας κακόμαθε ο Φοίβος. Δηλαδή την κοριτσοπαρέα. Είχαμε απαιτήσεις στα 14 να είναι οι άνδρες ιδανικά ιδανικοί και να μας τραγουδούν, κατεβαίνοντας τη Βασιλέως Γεωργίου...




Μεγαλώνοντας έζησα, αγάπησα, έχασα, έπαιξα, ξανάχασα, έχασα, έχασα, έχασα. Υπήρξαν έρωτες απόκοσμοι... Ή είδα έρωτες απόκοσμους.




Και πάντα θυμάμαι μελωδίες του. Σε κατσάβραχα με χιόνι να πέφτει γύρω. Σε παραλία το Σεπτέμβρη...

Στις γιορτές που είναι αβάσταχτες. Περιμένοντας μια νύφη να 'ρθει να παντρευτεί, περιμένοντας το καλοκαίρι να 'ρθει. Γράφοντας, διαβάζοντας. Στις χαρές, στις λύπες. Στις Πανελλήνιες (κι ας ήμουν Τεχνολογική). Σε διαδρομές... Σε διαδρομές πάλι. Σε διαδρομές με την κόγξα "τι εννοείς ότι δε θα βάλεις Δεληβοριά; Μα εμείς πάντα ακούμε Δεληβοριά. Όχι, δεν είναι OCD, αλλά δε θέλω να ακούσω Death Metal.".

Σε γενέθλια. Πριν τη μεγάλη γιορτή, λίγο να σφουγγίσουμε το πασαλειμένο eyeliner...




Ο Φοίβος μου χάρισε μια μουσική που πάντα μπορώ να ανατρέξω και να βρω ένα φίλο, ένα τραγούδι να μου μιλήσει στη μεγάλη σιωπή. Για τα καλά και τα κακά. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι αν όσα γράφει είναι αληθινά, θα πρέπει να έζησε μεγάλη μοναξιά μέσα στον κόσμο. Όμως εικασίες δεν επιτρέπονται για έναν άνθρωπο που μόνο σε συναυλίες έχω δει. Απλώς είναι τόσο οικείος.

Σκέφτηκα να γράψω τα παραπάνω ανούσια για 'σας και τρομαχτικά για εκείνον (αν σε ένα παράλληλο σύμπαν διάβαζε όλα αυτά, σίγουρα θα τρόμαζε), γιατί τελευταία είναι το βασικό σημείο αναφοράς μου. Και για να μοιραστώ το εξής φαινόμενο.

Το Bolero ξεκίνησε νέο φιλοσοφικό ερώτημα: Είμαι χάλια γιατί ακούω σε λούπα το Bolero ή ακούω σε λούπα το Bolero επειδή είμαι χάλια; In fact, μπορώ να το ακούω για ώρες. Με έχει πάρει χαμπάρι ένας καλός μου φίλος όταν με κόβει down: "Ρε γαμώτο, πάλι το χαλιβοριά ακούς;". Ναι.




Σ'ευχαριστώ Φοίβο Δεληβοριά. Ο κόσμος θα 'χε λιγότερη μελωδία αν δεν είχες εσύ.


[Σημ. #1: Βάσει περιεχομένου, η ανάρτηση θα 'πρεπε να ονομάζεται "Ο Φοίβος κι εγώ" αλλά είναι ήδη τόσο εγωιστικό το κείμενο, που δε χρειάζεται.
Σημ. #2: Δεν μου ανήκει τίποτα από τα προβαλλόμενα έργα κι επίσης από τούτο το blog δεν έχω κανένα απολύτως κέρδος. Ήταν να 'χω, αλλά έχασα την επιστολή της Google για το Adsense. Καλύτερα. Κάτω ο καπιταλισμός.]




2 comments

tkouleris 12/01/2013 9:06 pm

Ο Δεληβοριάς είναι από τους κορυφαίους καλλιτέχνες. Δεν παίζει το παιχνίδι των media και κάνει αυτό που του αρέσει. Αγαπημένο μου τραγούδι το "Εκείνη"

madBreena 12/02/2013 12:22 pm

Δεν το έχει ανάγκη γιατί είναι μεν επαγγελματίας αλλά όχι επιχειρηματίας τραγουδοποιός, όπως άλλοι. Καταφέρνει κάθε δίσκος να 'ναι στο ίδιο ή και σε υψηλότερο επίπεδο από τους προηγούμενους. Γι'αυτό έχει σταθερό κοινό που τον υποστηρίζει δεκαετίες πλέον.

Post a Comment

Any comments?